Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
De vaten, die voor Robert d'Artois en voor de twee Koningen stonden, waren kostelijker en groter dan die der andere heren; hun wapentekenen waren er kunstig ingesneden, en meer dan een onschatbaar gesteente blonk aan derzelver boorden.
Zij heeft op den rechten toon, het rechte woord, op het rechte oogenblik gesproken. Dit is voor ons »het geheim van den koning« en »het teeken te Chinon«, zooals het geweest was het geheim van Burey le Petit, toen zij oom Durand moest winnen en het geheim van Vaucouleurs, toen zij den allesbehalve bijgeloovigen Robert de Baudricourt moest overtuigen.
Dat Shakespeare ook als tooneelschrijver reeds in 1592 grooten naam verworven had en bij zijn tooneelgezelschap een man van beteekenis geworden was, blijkt ten duidelijkste uit de woorden, waarmede de in ellende stervende dichter Robert Greene lucht geeft aan zijn wrok over den opkomeling, die hem en zijn vrienden verdrong en zich verbeeldde de eenige tooneelschokker, Shake-scene, in den lande te zijn. Bedoeld geschrift, waarover in de aanteekeningen op I Kon. Hendrik
Elinor had genoeg gehoord, zooal niet om haar ijdelheid te vleien en haar eigendunk te streelen, dan toch om haar zenuwen te prikkelen en haar gedachten te vervullen; en daarom was zij blijde, dat haar de verplichting werd bespaard, zelf nog meer te zeggen, zoowel als de kans, nog meer van haar broeder te vernemen, doordat Robert Ferrars binnentrad.
De heer Robert was een grijsaard, bevend van handen, en hij vluchtte naar Brabant, om den dood te ontgaan. Boudewijn volgde hem niet, maar hij ging naar Engeland, waar in deze dagen koning Elderik regeerde, die een dochter had, Sophia geheeten, niet veel jonger dan Boudewijn. Hoe wist zij, dat ze hem liefhad?
Hij kleurde, scheen verlegen, keek twijfelachtig, en zei na eenige aarzeling: "Misschien bedoel je... mijn broer... je bedoelt zeker Mevrouw... Mevrouw Robert Ferrars." "Mevrouw Robert Ferrars?" herhaalden Marianne en hare moeder op een toon van de uiterste verbazing, en hoewel Elinor niet kon spreken, zagen hare oogen hem aan met de zelfde ongeduldige verwondering.
Dat zij aan den beruchten slag der Gulden Sporen een aanzienlijk deel genomen hebben, blijkt uit eene oude Vlaamsche kroniek, door ons reeds aangehaald, waarin Robert d'Artois, de Fransche veldheer, al de Vlamingen, welke hij bij Kortrijk gereed ziet om hem slag te leveren, Kerels noemt. In 1322, had de graaf van Vlaanderen de stad Sluis aan zijnen oom, Jan van Namen, gegeven.
"Als ze nog maar eens wat aardigs wilde spelen," fluisterde de kapitein mij toe, "zoo'n marsch uit Robert le Diable of eens iets uit de Muette; in mijn jongen tijd moest ieder die gaan hooren, daar was nog wat aardigheid aan, maar...." "Francis! om 's Hemels wil, schei uit, of wij moeten er uitscheiden," riep nu de generaal als in wanhoop; "ondanks mijne hardhoorendheid, word ik er toch wee van.
Robert echter kwam een dag bij haar, met een brief van haar vader; en, als vele jaren geleden, verbrak ze zwijgend het zegel. "Ik zal in dit land blijven," sprak ze, "waar Boudewijn is gestorven. Geen ander land zal mijn graf zijn." Haar stem was nu een verre, vreemde, als van iemand, die alleen in zichzelf leeft, en nooit iets anders heeft gehoord dan haar eigen gedachten.
De Fransen gebruikten een goed middel om zich alles te bezorgen en zich terzelfder tijd bij de Vlamingen hatelijk te maken: elk ogenblik vertrokken grote benden soldeniers uit de verschansing om het land af te lopen en alles te roven, te plunderen of te vernielen; de boze krijgsknechten hadden het inzicht van hun Veldheer Robert d'Artois ten volle begrepen: om hetzelve uit te voeren, begingen zij de gruwzaamste euveldaden welke men in de oorlog plegen kon.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek