Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 oktober 2025
"Waarlijk," antwoordde de reporter, "het is van het grootste belang om daar eenig bericht te plaatsen waarin de ligging van het eiland Lincoln en de nieuwe woonplaats van Ayrton vermeld is, voor het geval dat het Schotsche jacht hem weder kwam halen." "Welnu, mijnheer Spilett, de Bonadventure is daar nog," zeide de matroos. "Haar bemanning en zij zelve is op het eerste teeken gereed."
Blijkbaar was hij nog uitgeput door het vreeselijke avontuur, dat hij had meegemaakt, en ik moest mij zelf geweld aandoen om meer reporter dan mensch te zijn door hem te komen lastig vallen om het verhaal van zijn wedervaren. Vermoeid sloeg mr.
Gewapend met houweelen, strikken, bogen en pijlen, en voorzien van een goeden voorraad levensmiddelen, verlieten zij het Rotshuis, voorafgegaan door Top. Zij sloegen den kortsten weg in, en die kortste weg was de rivier over te steken, op de ijsschotsen, welke er in dreven. "Maar," deed de reporter opmerken, "zij kunnen toch de plaats van een wezenlijke brug niet vervangen?"
Aller blikken richtten zich naar dit punt. "Ja waarlijk," zeide de reporter, "er is daar iets. Men zou zeggen een stuk hout dat half in het zand is verborgen." "O!" riep Pencroff uit, "ik zie wat het is!" "Wat dan?" vroeg Nab. "Vaten, vaten! die misschien gevuld zijn!" antwoordde de matroos. "Naar de kust, Pencroff!" beval Cyrus Smith.
Den 25sten Augustus hoorde men Nab zijn metgezellen toeroepen: "Mijnheer Cyrus, mijnheer Gideon, mijnheer Harbert, Pencroff, komt eens hier! komt eens hier!" De kolonisten die in de groote zaal bijeen waren, stonden op en gingen naar Nab, die in de voor Jup ingerichte kamer was. "Wat is er?" vroeg de reporter. "Zie eens!" antwoordde Nab, terwijl hij in lachen uitbarstte. Wat zag men?
Toen Pencroff den kreet van Harbert hoorde, liet hij zijn wapen vallen en snelde naar hem toe. "Zij hebben hem gedood!" riep hij. "Mijn kind! Zij hebben het gedood!" Cyrus Smith en Gideon Spilett waren ook naderbij gekomen. De reporter luisterde aandachtig of het hart van den armen knaap nog klopte. "Hij leeft," zeide. "Maar wij moeten hem overbrengen...."
"Dat is zoo," antwoordde de reporter, "hij denkt slechts aan zeeroovers die deze zeeën doorkruisen, en het is beter met die heeren niet in aanraking te komen." "Het is toch niet onmogelijk, mijnheer Spilett," hernam Harbert "dat wij eens de sporen van hun ontscheping vinden, en misschien zijn wij tot dit doel bestemd." "Ik zeg geen neen.
"Dat is niet denkbaar," antwoordde de ingenieur. "Maar laten wij verder gaan. Hebt gij begrepen hoe Top uw schuilplaats heeft ontdekt, op vijf mijl afstands van de grot waarin ik lag?" "Het instinct van een hond...." antwoordde Harbert. "Een zonderling instinct!" merkte de reporter op, "daar, ondanks regen en wind, Top dien nacht droog in de schoorsteenen aankwam!"
Toch wilde Pencroff, die weder driftig werd, toen hij zoo dicht bij de kraal kwam, waar hij dacht dat de roovers waren, voorwaarts snellen; de reporter hield hem echter met krachtige hand terug. "Binnen weinige oogenblikken zal het geheel nacht zijn," fluisterde hij hem in het oor. Pencroff bedwong zich met weerzin, maar luisterde toch naar den raad van Gideon Spilett.
Men zag duidelijk dat de kapitein al zwakker en zwakker werd. De kracht zou weldra ontzinken aan dat lichaam, dat eenmaal zoo forsch was en nu slechts het brooze omhulsel was van een ziel, die weldra zou ontvlieden. De ingenieur en de reporter spraken eenige oogenblikken fluisterend met elkander. Kon men dezen stervende nog van dienst zijn?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek