Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Haastig ging hij voort; toevallig was hij gewapend, daar hij de pistolen van Javert bij zich had. De jongeling, dien hij meende gezien te hebben, was op de straat uit zijn oogen verdwenen. Marius, die de straat Plumet langs den boulevard had verlaten, ging over de Esplanade, de brug der Invaliden, de Champs-Elysées, het plein Lodewijk XV, tot hij de straat Rivoli bereikte.
Den avond voor den 5den Juni was Jean Valjean, vergezeld van Cosette en van vrouw Toussaint, een woning in de rue de l'Homme Armé gaan betrekken. Daar wachtte hem een voorval. Cosette had niet zonder een poging tot wederstand de straat Plumet verlaten.
In hun afgezonderd leven, en sedert zij in de straat Plumet woonden, hadden zij de gewoonte aangenomen, soms het genot te smaken van de zon te zien opgaan, een zoete vreugd, die zoowel past voor hen die het leven ingaan, als voor hen die het uittreden.
De geadresseerde was niemand minder dan Babet, een der vier aanvoerders van Patron-Minette. De postillon bevatte een gerold papiertje, waarop slechts deze twee regels: "Babet. Er is in de straat Plumet een zaak te doen. Een hek om een tuin." Dit had Brujon des nachts geschreven.
In de deur aan den kant der Babelstraat was een bus voor brieven en dagbladen; maar de drie bewoners van het paviljoen der straat Plumet ontvingen noch dagbladen noch brieven, zoodat deze bus, die vroeger had gediend voor de ontvangst van minnebrieven en liefdezaken, nu enkel de waarschuwingen van den ontvanger der belastingen en de wachtbriefjes ontving.
Eponine volgde hem tot aan de straat Plumet, iets dat zij nog niet gedaan had. Zij had zich tot hiertoe tevreden gesteld met hem te zien, wanneer hij over den boulevard ging, zonder dat zij trachtte hem te ontmoeten. Alleen den vorigen dag had zij beproefd hem te spreken. Eponine volgde hem dus, zonder dat hij het vermoedde.
Vervolgens zijn wij naar de wijk der Invaliden gegaan, waar een hek en een tuin was. In de straat Plumet. Ik woonde op een kleine achterplaats, waar ik haar piano hoorde. Dat was mijn leven. Wij verlieten elkander nooit. Dit heeft negen jaar en eenige maanden geduurd. Ik was als haar vader, en zij was mijn kind.
In de vreedzame straat, waar hij de wijk nam, maakte Jean Valjean zich van alles los wat hem sedert eenigen tijd bekommerd had. Juist wijl hij veel duisters had gezien, begon hij nu eenig licht te bespeuren. Zoo, zonder verwikkeling of ongeval, de straat Plumet te hebben verlaten, dit was reeds een heelen stap verder.
Zonder hen door het tuinhek te zien, zou 't bezwaarlijk te raden zijn geweest, dat zij in de straat Plumet woonden. Dat hek bleef altijd gesloten. Jean Valjean had den tuin woest laten liggen, ten einde de aandacht er niet op te vestigen. Hierin bedroog hij zich misschien. Deze alzoo sedert een halve eeuw aan zich zelven overgelaten tuin was inderdaad buitengewoon en fraai geworden.
In de straat Plumet was een zaak te doen, die goed scheen; een eenzame straat, een afgescheiden huis, een oud, vergaan tuinhek, en vrouwen alleen." "Nu! waarom niet?" vroeg Thénardier. "Uw dochter Eponine heeft de zaak onderzocht," antwoordde Babet. "En zij heeft Magnon een beschuit gebracht," voegde Gueulemer er bij. "Daar is niets te maken." "Het meisje is niet dom," zei Thénardier.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek