Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
"Maar ik en durf bij Wittes vader niet meer komen!" sprak Simon. "En ik niet! en ik niet!" was het algemeen geroep. "Dat behoeft ook niet!" hernam Marten. "Wij koopen het bij Meeuwisz. op het Maerlant en halen eerst bij ons thuis eenen anderen zak!" "En als uwe moeder dien niet geven wil, wat dan?" vroeg Joost Van de Werve.
Marten bekeek me nauwkeurig en zei: "Ja, jawel, je bent, je bent ... neen, ik ken je toch niet!" Ik lachte als een kind dat slaag krijgt en dat lacht, omdat het anders nog meer krijgt. "Nu, wie ben-je dan?" vroeg Marten. "Huib Maerlant!" stotterde ik.
Hij veinsde daarom te gelooven, dat de eisch van den Hopman slechts als scherts bedoeld was, en hernam lachend zijne plaats aan de tafel. De krijgslieden deden zich intusschen te goed aan het waarlijk niet lichte bier, en schoven de ledige drinkkannen aan Marten toe, die ze dadelijk ging vullen.
Sluit je bij ons aan, Marten, en wordt een Vrijbuiter als wij, in dienst van den Prins. Wij strijden voor een eerlijke zaak, en God zal ons de overwinning geven." Marten had wel ooren naar dien raad, en hij moest toegeven, dat hij niet verstandiger handelen kon.
»O ja, wat de werkzaamheden betreft, zou ik wel kunnen..." sprak Marten peinzend, hoewel zijne oogen een wijle geflikkerd hadden van genoegen, toen hij de uitnoodiging vernam. Hij herinnerde zich nog als den dag van gisteren, hoe hij het vorige jaar ook met Heer Jan Gerritsz uit vogelvangen was geweest op Ruichoort, en hoeveel genoegen hij toen had gehad.
»Van mij kan hij de afgekloven beentjes krijgen," mompelde Marten. »'t Is een brutale kaerel, die geen vetten eendebout verdient." Eindelijk lag de bodem van het vaartuigje geheel met doode vogels bedekt, en Heer Jan meende, dat het nu tijd werd, om naar huis terug te keeren. Ook Marten had zijne bekomst van de jacht, en het zitten begon hem te vervelen.
Marten was er in den laatsten tijd meermalen geweest, en altoos bracht het hem den vreeselijken dag in herinnering, die hem van zijne ouders beroofd en van zijne zuster gescheiden had. En terwijl hij de netten uitzette of inhaalde, waren zijne gedachten bezig met de vraag, waar Anna toch kon gebleven zijn, van wie hij in al dien tijd taal noch teeken ontvangen had.
Marten liet hem niet uitspreken. Hij stond op, droogde zich de tranen van het gelaat, en zeide met heesche stem: »U m
Met moeite had zij afscheid genomen van de brave menschen, bij wie zij zoo lang een vriendelijk tehuis had gevonden, en met tranen in de oogen had zij hunne gastvrije woning verlaten. Zij wist, dat de beste wenschen van Hooft en diens vrouw haar volgden. De boot stak van wal, en zonder een enkel woord te spreken roeide Marten naar de Schalkwijkerpoort, waar de wacht hen aanriep.
Hij bleef nog eenigen tijd, als kapitein, aan boord van de Groene Draak, doch werd toen van zijne betrekking ontslagen. Waarom dit geschiedde weet ik niet recht. Geen wonder dat Marten zich thans geheel aan den zeedienst onttrok en rustig aan den wal ging leven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek