Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 september 2025
Het kindje schreide nog sterker; de meid nam het van de minne over en wiegde het, terwijl zij de kamer op en neer ging, in haar armen. "De dokter moet de minne onderzoeken," zeide Alexei Alexandrowitsch.
Ik zag de deur opengaan. Nog een oogenblik en hij zou gered zijn. Flap! Daar sloeg Mina de deur met kracht toe en schoof er den grendel voor. Bob was gevangen. Ik zag Mina schateren van de pret, ja ik hoorde haar zelfs lachen. Zoo'n akelige meid!
Voorzichtig, trots hare verbittering, zette zij het stapeltje neêr, vulde een spoelkom met lauw water, zocht naar een kwast. Die drommelsche meid....! Verbeeld je, een van mijn fijne schaaltjes. Dat gaat ze waarachtig met kokend water wasschen. Het is ook altijd zoo, als je die lomperts wat toevertrouwt. Hard, met een ruwen nadruk klonken haar woorden.
En als ik haar zoo met dat kind Effie zie, alsof zij haar moeder was 't is om te lachen. O, Beatrice, met al je wijsheid ben je een onnoozel schaap. En op een goeden dag, lieve meid, zal ik het genoegen hebben je voor Owen ten toon te stellen, dan zal de afgod ontsluierd worden, en dan is het met je kansen bij hem uit, want daarna kan hij niet met je trouwen. En dan komt mijn beurt.
Om een haverklap werd de meid gescheld, en de stal-houder had gedurende wel een negen weken een bizonder goeden klant aan de Van Wildens. De aanstaande geboorte van zijn kind maakte Jozef niet blij. Hij gaf daar weinig om, 't deed hem alleen een beetje pleizier, om dat hij zag, hoe gelukkig het Mathilde maakte.
"De beste en liefste menschen sterven juist altijd," snikte Jo; maar zij hield op met schreien; de woorden van haar vriend gaven haar toch moed, in spijt van haar eigen twijfel en vrees. "Arme meid, je bent heelemaal van streek, 't Gebeurt niet licht dat je je zoo aan den grond voelt. Wacht maar eens, ik zal je in een ommezientje wat opkwikken."
Hij gaf den vollen schotel aan de meid terug en in 't ommegaan over 't steenen wegeltje, klopte zijn hert, zijne oogen loerden, en als hij de deur hard achter de hielen hoorde toeslaan, stond het besluit vast om uit te voeren. Zijne handen beefden.
Ze doken weg in de stilte en alweer, zoetjes, zette zich de rood-houten schapraai in den schemerdag aan het leven. Sabine, de meid, die kort daarop binnenkwam, bracht in de kamer de geweldige gezondheid van haar blozend gelaat. Ze maakte zich seffens vriendelijk-toornig, gelijk dat, sinds maanden, om bestwil haar gewoonte was geworden.
"Neen, neen, Elsje, je hebt je niets te verwijten, hoor! Kom, maak het vuur maar aan kant. Zijn de luiken al gesloten buiten? Dan moesten we maar naar bed gaan." Met een kleur sprong Elsje op. "Ik heb al weer vergeten de luiken dadelijk te sluiten, toen ik de lamp opgestoken had," zei ze beschaamd. "Het spijt me erg, grootmoeder." "Lieve meid, hoe vaak moet ik je dat nog zeggen?
Nu is het niet pleizierig, ieder keer als men een boodschap van papa of mama komt doen, of bij Lodewijk of Doortje spelen komt, altijd door mijnheer of mevrouw, of de juffrouw, of de meid somtijds, tegen Lodewijks of Doortjes rug gezet te worden, om met de ververschte overtuiging dat men een hoofd of een half hoofd kleiner en een ware peulschil is, naar huis te gaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek