United States or Portugal ? Vote for the TOP Country of the Week !
»Over dat mooie witje?« »Ja meester.« »Zal ik je eens wat zeggen, Klaas? Je mag dat mooie witje wel present geven aan Jo. Maar je mag er hier in school niet over babbelen. Begrepen?« »Ja, meester.« »Ga dan maar terug naar je plaats.« Kousvoeteling. »Dat kun je begrijpen; ik zal m'n mooie witje weggeven«, dacht Klaas. »Ik zou gek zijn, als ik 't deed.«
Terstond zyn er altyd verzenmakers en geschiedschryvers by de hand om die zotte praatjes met hun visa, "gezien en opgehemeld" te stempelen, en 'n reeks van geslachten bauwen den aldus smakelyk gemaakten onzin na. Zie, als 'n enkel staaltje ik heb ze voor 't grypen! m'n opmerkingen over de hyperkrygskunstige slimmighedens van den prillen prins van Oranje by Quatre-Bras.
"Kom vanavond, m'n goeie man!" herhaalde Ibarra, zich bedwingende; "ik moet nu een zieke gaan opzoeken." "Zoo, en vergeet u om een zieke de dooden? Gelooft u dat we, omdat we arm zijn...?" Ibarra keek hem aan en sneed hem het woord af. "Stel mijn geduld niet op den proef!" zeide hij, en ging zijns weegs. Lucas bleef hem nastaren, met een glimlach vol haat.
By de Pietersens aangeland, werd ze ontvangen met een barsch "wat moet je?" van de jonge-jufvrouwen. Och, jufvrouw, ik wilde weten hoe Wouter 't maakt? Wie ben je? Ik heet Femke, jufvrouw, en m'n moeder is een waschvrouw ... maar ik wou weten hoe 't met Wouter is? Wat heb jy met Wouter te maken? vraagde nu jufvrouw Pieterse, die kwam aanloopen op 't gerucht.
Vraag je dat nog? 't Leit toch voor de hand, ze zien an m'n extérieur, dat ik ook een joodje ben, tegenwoordig is dat 'n crime. De Parijzenaars bennen dom weet u, oliedom; ze schreeuwen mekanderen na:
Neen! waarachtig niet, eerst in de diamanten ik ben slijper en zetter en later handelaar geweest, maar ik heb malheur gehad in de zaken. Ik ben altijd te eerlijk en te goed van vertrouwen geweest, weet je ik heb ieder 't zijne willen geven, ik kon geen mensch bedriegen en daarom ben ik uit m'n vak gegaan.
Daarom bleef ik zóó, in uitdagende houding, met de armen over de borst en 't hoofd fier opgeheven, die ploerten zwijgend aanzien maar ... m'n oogen spraken als dolken!
Hoe had hij toen het blonde hoofd, met het veroverend gebaar dat hem eigen was, in den nek geworpen en haar dicht tegen zich aanklemmend gefluisterd: "Als we hier niet midden in de menschen waren, zou 'k je in m'n armen grijpen, Schätzeli!"
't Is jenever.« »Geeft u de kinderen jenever, juffrouw Mann?« vroeg Bumble, en zijn oogen volgden het interessante mengproces. »Ja, meneer, al is 't nog zoo duur,« antwoordde de kinderverzorgster. »Ik kan ze niet voor m'n eigen oogen zien lijden, ziet u meneer.« »Nee,« viel Mr. Bumble bij, »nee, dat zou u niet kunnen.
"Oome!... Oome Eli!", riep ze met duchtig geluid om 'm te wekken. "Wel kom binnen, m'n kind," lachte hij zacht. Als hij 't ouwlijk gezichtje met de rood-zeere oogen en 't warrige kroes bezag, dacht-ie aan Esther, de vroeg-doode, de eenige waar-van-ie gehouden. 't Meisje, lichtschuw, stak 'r hoofd door de deurspleet. Ze droeg op een bruinschilfrig bord twee hompen brood, zwartglimmend van stroop.
Woord Van De Dag