Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
Ik ben zoo fatsoenlyk als jy durft te denken, want m'n vader was in de granen, en nooit heeft iemand... zie zooveel op me te zeggen gehad! Vraag alle menschen na me, en of ik me ooit heb opgehouden met manvolk of zoo-iets... en of ik niet ieder 't zyne geef... en-i was fakter, weetje... en we woonden over 't bessieshuis... want-i was in de granen, en dáár kan je na me vragen, hoorje!
Wouter zag verschrikt op. Zoo, m'n jongen, ben je daar? Wel, dat treft goed! Ik kom je vragen of je plezier hebt, vandaag by ons te komen eten? We wachten je allemaal, en van-avond gaan we misschien samen uit, als je lust hebt, ten-minste. D
Hebt ge mij niet genoeg lief om 'n machine uit-te-denken die huishoudt? Ach, m'n moeder is dood! Er is geen poëzie in ons huis, alles is dor en droog en fatsoenlijk en vervelend. Ik ben geestig maar kan hier niets uitvoeren met m'n geest. En m'n hart is overkompleet."
Dat verlangen van mij naar ernst in een liefdesverhouding, die behoefte aan hulp, die wil om op te zien, naar de vrouw, van wie ik houd, dat alles, wat beter in me is, dan 't lage, alledaagsche van m'n natuur, dat alles heb jij in me opgewekt, Clara. Ik? Ja.... Ben jij dan de "Eva", de schrijfster van de brieven niet?
Toen ik dit gevaar begon in te zien, heb ik mij systematisch er aan gewend, geen notitie van het publiek te nemen, zoodat alleen het spel m'n opmerkzaamheid trekt en ik van de toeschouwers nagenoeg niets zie of hoor.
Juist was er in die dagen d.i. niet in die dagen, want m'n kronologie is allerverwardst te Amsterdam iets gebeurd, dat hem aanleiding gaf tot de toelichting: waarom men de "massa" niet zoozeer dom noemen mocht, als... als... ja wat? Er was 'n verandering gebracht in 't belastingstelsel.
"Jannetje," zei vader, "we kunnen je niet met geweld tegenhouden." "Maar het is me een verdriet op m'n ouden dag!" jammerde moeder. "Moeder, God weet het, hoe erg ik het vind u verdriet aan te doen, maar ik mag niet anders." "Nou, kind, dan moet je doen wat je niet laten kan." "Als je maar niet je dwaling eerst inziet, als het te laat is," waarschuwde vader nog.
Hij keek mijn handtaschje na en vond daar m'n duiten. "Wat doet U met al dat geld, U heeft veel te veel bij U?" "Ja, Herr Hauptmann, maar ik had niet het geringste idee, wat de reis kosten zou en bovendien wist ik, dat we misschien 14 dagen aan de Oostenrijksche of Duitsche grens zouden opgehouden worden en dan moest ik toch geld hebben om in een hotel te kunnen gaan!"
O, zeker, ik hoor in m'n verbeelding reeds 't verdrietig geroep van Pompeji en Herculanum: berg, val weer op ons, herbesluier onze aangezichten met schaamtedekkende lava ... we bezitten niets ... niets ... niets dat waard is het daglicht te aanschouwen na de heuchelyke verryzenis van Wouter's agenda! Zóó zal 't wezen!
Romancen in 't maleisch. Waar dat stuk beland is, weet ik niet, en op dit oogenblik zie ik geen kans het in die taal te maken. Waarschynlyk ligt het in een der koffers of pakken papieren die ik na m'n vertrek van Lebak, op m'n verdrietige Odyssee hier-en-daar moest achterlaten, en wieromtrent ik den lezer verwys naar Idee 951.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek