Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Zij zette de lamp op de tafel en trad op het jonge meisje toe. "Zie, Liesje, ik heb altijd gemeend, dat een dag als deze vroolijker zou zijn, en gij een minder bleeke bruid zoudt wezen.
De aangesprokene trok de schouders op, terwijl zij den ouden heer meewarig aanzag en trad naar het venster. "Nu, dan zal ik mijzelf moeten voorstellen; overste Derenberg!" zeide hij vriendelijk. "Dit is mijne vriendin, oom, Liesje Erving," voleindigde Nelly de voorstelling. Het jonge meisje maakte een lichte buiging. "Erving?" herhaalde de oude heer vragend.
"Ik ben heel blij," voegde zij er bij, "dat ik weg mocht blijven, want van het oogenblik af dat de brief kwam, die ooms komst meldde, ziet grootmama boos. Maar zeg eens, Liesje, wat ziet gij bleek! gij hebt u zeker te veel overspannen, door mij op te passen." Het jonge meisje ontkende blozend.
"Nu moet ik het je dan maar laten kijken," en met een gewichtig gezicht het papier van het pakje losmakend, haalde zij een paaschei van chocolade te voorschijn en hield dit Elsje voor. "Nu al een paaschei?" zei Elsje met groote oogen. "Of heb je dit misschien van verleden jaar bewaard?" Liesje schudde ijverig van neen.
"Ik bid u, spreek dat woord niet uit, vertel mij liever wat, neef! tot ik naar binnen moet om toilet te maken. Voor wie kleedt men zich hier eigenlijk?" zeide zij, schouder ophalend. "Zeg eens," vervolgde zij, en schommelde zich weder in haar stoel, "wie is dat meisje, waartegen uwe grootmoeder neem het mij niet kwalijk zoo onuitsprekelijk lomp was?" "Liesje Erving."
"Daar kom ik aan!" zei ze met een vroolijk gezicht naar Elsje toeloopend, nadat ze eerst heel beleefd Miss Piper een handje had gegeven. "Liesje!" riep Elsje uit, terwijl het kind op haar schoot klauterde, waarbij het kostbare pakje groot gevaar liep uit de kleine handen te vallen. "Ben je nog ziek?" vroeg Liesje, Elsje's gezicht met groote nauwkeurigheid bekijkend. "Je ziet heelemaal niet bleek."
Liesje, die Nelly bij zich had, had juist de plaats en de kinderen verlaten en nu stonden de jonge meisjes in het zomerhuisje voor het huis, bij de steenen tafel, waarover de oude vrouw een helder wit tafellaken legde, en wachtten zwijgend, tot zij het koffieblad van de bank en op de tafel gezet had. "Nietwaar, tante, gij drinkt hier buiten bij ons koffie?" vroeg Liesje.
De geestelijke knikte. "Ik moet hem toch stellig eens zien. Wat zegt Liesje wel van hem?" vroeg hij schertsend aan het jonge meisje. "Niemendal, oom!" antwoordde zij. "Dat is al heel weinig," lachte hij. "Maar a propos, daar schiet mij te binnen, Liesje, dat Army hier geweest is. Ik zag hem, toen hij aankwam; wat is dat een knappe jongen geworden! Hebt gij hem gezien, kleine?"
"Wat zegt gij daar, Liesje?" vroeg zij, "wat wilt gij doen?" "Dat hadt gij vroeger moeten bedenken, mijn kind," zeide de oude dame bits, "nu kon uw beter doorzicht te laat komen." "Ik heb hem willen redden, hem helpen," antwoordde Liesje bedrukt, "maar nooit wilde ik zijn geluk in den weg staan.
Daar klonk een zachte tred achter hem; hij keerde zich om een hoogblozend gelaat zag tot hem op. "Uwe moeder vraagt naar u, luitenant," sprak halfluid een heldere stem. Hij ging Liesje voorbij naar de ziekenkamer, en zij trad naar het venster, waar hij tot nu toe gestaan had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek