Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 oktober 2025
Na die wraakoefening wierp ik mij zelve als eene radelooze daar nevens; ik weet niet hoe lang ik in dien toestand was gebleven, toen de stem van mijne kamenier, die aan de kamerdeur had getikt zonder antwoord te bekomen, mijn gehoor trof; ik sprong op in onbeschrijfelijke verwarring. "De freule moest toch schellen als zij onwel was," knorde zij goedhartig.
"Om 's hemels wil, Jakob, waarom mij altijd doen beven met uwe ijselijke vertelsels?" zeide de vrouw verstoord. "Hebt gij niets gehoord, Peternelle?" "Wat zou ik gehoord hebben, vermits gij het hebt gedroomd?" "Maar indien het eens eene verwittiging was?" "Laat mij gerust," knorde de vrouw. "Gij breekt u des nachts het hoofd, om mij des daags te kunnen verschrikken.
Hij was juist begonnen zelf te eten, maar was toen reeds zoo boosaardig en bijtlustig, dat hij, als hij een lekker brokje vóór zich had, voortdurend knorde, en, hoewel niemand hem hinderde, toch om zich heen beet in het stroo en het hout.
"En juist nu er een gast is," stemde de kapitein in, "dien zij zelve heeft ingehaald! Dat's onbegrijpelijk!" "Zij weet, dat het eene impolitesse is, en dat zij mij er mee ergert, en toch volgt zij haar eigen hoofd, zonder iets te ontzien," knorde de generaal nu met luider stem. "Zooals we dat van haar gewend zijn, Excellentie!" zei Rolf lachend; "maar daarvoor is zij ook onze commandant."
"Och zwijgt," knorde Charlot, maar een weinig daarna weer zoet, heel met haar eigen ingenomen: "En ik die altij' doecht begijn te weurre, 'k ben al blij da'k het noet ni geweurre ben, want wa zou Marieken hier zijn, zonder mij?..." "Awel," baste Pallieter, "'k zal ze bij ij late slape!" "Da' wil'k ni zegge," zei Charlot, en hier richtte zij zich op.
De Vorsten vertoonden zich al spoedig op het Binnenhof, van een aanzienlijken stoet hofjonkers en dames vergezeld; dan hun nadering scheen weinig indruk op den onhoffelijken Hofbeer te maken, die tegen den Stadhouder knorde, aan Z. M. van Bohemen de tanden wees, en aan de Gravin van Nassau den rug toedraaide met groote blijken van ongeduld.
"Ès er doar iemand?" vroeg opnieuw de stem, norsch-wantrouwend en nu heelemaal wakker. "'k Ben 't ik, boas Van Doalen," antwoordde Alfons eindelijk, "'k Kom ulder opkloppen veur de slijtinge." "Haha!" knorde de stem gerustgesteld. "Wacht'n beetsen, 'k zal open doen."
Silas Toronthal, in de meest onbevredigde stemming verkeerende, knorde steeds binnensmonds. "Neen, wij moeten en wij mogen niets ondernemen, om het lot gunstiger te stemmen!" ging Sarcany voort. "Dat is gevaarlijk, en daarenboven geheel overbodig.... Men slaagt er nimmer in, het lot te wijzigen, wanneer het ongunstig is.
Hij keerde zich om en kwam sprakeloos, dwars over den boomgaard, naar het woonhuis toe. Zij zag zijn sterke, gedrongen gestalte trapsgewijs uit het donkere te voorschijn komen. "'K zou ou ne kier wille spreken, Ivo." Hij knorde iets als antwoord, trad achter haar binnen en sloot de deur.
Poes keek ieder aan met groote, groene oogen, trapte met de fluweelen pooten tegen den rand van het mandje, knorde zacht het wiegelied van haar beestengeluk. Gulzig, dorstig, driftig zogen de jongen. Weg duwden ze elkanders koppen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek