Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
Jo en Nel en Kee bleven achter, terwijl hun vriendje op een drafje naar het kleine boerderijtje liep. Geen vijf minuten later was de jongen reeds terug. »En nou gaan we naar het boschje; daar kunnen we heerlijk spelen,« riep hij. »Ja, ja,« zei Kee, »je kunt je daar zoo fijn verschuilen. Verstoppertje, dat ken jelui toch wel?« Of Jo en Nel het kenden!
"Asjeblieft," zei Kee, nog voor Leni iets kon zeggen, "omdat jij mij gisteren zoo geholpen hebt," en meteen duwde ze Leni een klein, beeldig poppenkoffiemolentje in de hand. "Och moes, maatje, zie eens, van Kee!" "Kindje! Maar 't is al te erg vandaag, je wordt veel te veel verwend."
»Meester, Nel is er niet,« schreeuwde Jo zoo hard hij kon. »En Kee ook niet,« riep Klaas. De oogen van meester en juffrouw gleden over het groepje kinderen heen. Geen Nel.... geen Kee! »Meneer, 't wordt tijd om in te stappen,« zei de conducteur. Meester wist niet, wat hij doen zou. »Kinderen, stapt in,« riep hij eindelijk. »Vlug!« Heel ordelijk ging alles toe.
Daar kwam nog een kijkster aan. 't Was een leuk meisje met aardige krulletjes. Die vielen over haar rug heen; net allemaal kurketrekkertjes. »Zeg Kee, ze zijn al weer gegroeid«, riep Klaas. »Wie is dat?« vroeg Nel. »Dat is Kee; ken je Kee niet? Die woont hiernaast, in dat huis.« Het meisje zei niets, maar ze keek de drie kinderen met vriendelijke oogjes aan.
Enfin, ik hoop, dat u veel genoegen van de nieuwe huisgenoot moogt beleven!" »Daar twijfel ik niet aan!" riep Jans uit de onnoozele behoefte om tegen te spreken wat er gezegd werd. »Ik ben heel blij, dat mevrouw De Huibert bij ons komt wonen!" Er volgde een oogenblik stilte. Daar de virtuozen eene poos schenen uit te rusten, zei de dikke Kee: »Wat is 't hier drukkend warm onder die boomen!
En vóór de beide jongetjes nog iets hadden kunnen zeggen, was Kee verdwenen. "Heeft jij jouw been gebreekt? Kun je niet meer loopen?" Onderzoekend keek de kleine Frits naar Hansjes been. "Beweeg het eens." Hans deed het heel voorzichtig. "Doet het pijn, als jij jouw voetje beweegt?" Hans knikte: "een beetje." "Ik is niet gevallen," zei hij toen met voldoening.
Opnieuw rukte en wrong Jo, maar 't baatte niet. Z'n hand begon hem vreeselijk pijn te doen, maar ze bleef gevangen. Nu sprongen er tranen uit de oogen van den armen jongen, tranen van angst. En onder zijn voeten steunde en zuchtte z'n kameraad.... »Help, help!« schreeuwde Jo ineens. Toen werden Kee en Nel zoo verschrikt, dat ze riepen: »Wij gaan hulp halen in dat huis van straks.«
Oogenblikkelijk had hij een stoel gevonden en plaats genomen tusschen Kee en Willemien een feit, 't welk dezer laatste een purperrooden blos op de wangen joeg. Het gezelschap nam er geene »notitie" van, daar men terstond zeer druk begon te babbelen, waarbij de nieuw aangekomen jonkman wel het minste zeide. Hij was een vriend van den huize De Milde, ieder had hem een verhaal te doen.
Hij was nu volstrekt niet meer bang voor meneer Veenhof, ook niet al had die een wit vest aan. En de moe van Jo vond hij erg aardig. Bijna geen dag ging voorbij, of Klaas kwam op »de villa«, zooals hij en Kee de woning van hun buren noemden. Eerst hadden de twee kinderen met groote oogen alles bezien. Wat een mooie stoelen, en wat een pracht van een tafel! En dan die vloerkleeden en die gordijnen!
Zij zag op, en haar groot blauw oog maakte zulk een indruk op den jongste der beide reizigers, dat hij oogenblikkelijk het getal harer aanbidders vergrootte. "Zulje dan eeuwig even mooi blijven, Kee!" riep de oudste in bewondering uit, haar de hand toestekende: "het is negen jaar geleden sedert we goede vrinden waren, en je bent geheel dezelfde."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek