Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juni 2025
Hij ziet er net uit als een roover. Niet kijken, Hilda! MEVR. HOLT. Jij ook niet, Netta. OLAF. Mama, de directeur groet ons. BERNICK. Wat is d
Dat was dan altijd een heerlijke dag voor de goede vrouw. Dezen keer nu was het lang geleden, dat ze Hilda niet gezien had, wel een heel jaar. Ze was lang ziek geweest, en sinds dien tijd kon ze niet best meer loopen. En dan 't was ook eene heele reis van haar dorpje naar de stad, waar Hilda woonde. Maar ze was op 't laatst zoo naar haar "kind" gaan verlangen, dat ze 't niet langer kon uithouden.
Morgen, hoor!" Juist wou Hilda nu weer beginnen te lezen, toen haar op eens iets te binnen schoot, "'t Helpt me ook wat, dat ik die boodschap geef," riep ze, "dat vervelende horloge van mij weet natuurlijk weer precies, wat ik Valentijn beloofd heb. Wacht, ik breng het weg, voordat het weer met zijne kuren begint. Maar waarheen? O, 'k weet het al!"
Ja, ze was toch eigenlijk wel heel blij met haar cadeau. Dat het horloge niet alleen een prachtig en kostbaar, maar ook een heel bijzonder horloge was, een horloge, dat heel wonderlijke dingen kon doen, daarvan wist Hilda nog niets. En dat was maar goed ook. De paarden hadden zoo flink geloopen, dat het rijtuig al na een half uurtje voor het buiten van den prins stilhield.
't Was haar horloge, haar vreeselijk horloge, dat haar zelfs uit den kelder toeriep: "Denk aan den tijd, denk aan Valentijn!" "Goed, goed, ik ga al," zei Hilda, zonder dat ze 't wist, hardop. En pas had Hilda den eersten voet verzet, om naar beneden te gaan, of de slagen hielden op. En nu meen je misschien, dat Hilda alles behalve vriendelijk was tegen Valentijn. Mis, hoor!
Tusschen 't fluweelige gras en langs de keurige paden stroomden aardige beekjes. En die beekjes kwamen weer uit in groote vijvers met statige boomen er om heen. Bij een van die vijvers gingen Hilda en haar vader zitten, want overal stonden aardige banken, van boomstammen gemaakt. Wat was het daar kostelijk!
En dan... die tuinen ... maneschijn... dat mooie vers... Hoe begon dat nog maar weer?... "Tik, tik, tik, tik!" Wat was dat? Hilda zat op eens recht overeind in haar bed en keek verschrikt rond. "Tik, tik, tik, tik!".... Toen liet ze zich op eens weer lachende in de kussens vallen en riep: "O, 'k weet het al, wie me daar roept, net als gisteren avond.
Maar daar ziet hij me, dat Hilda nog in haar daagsch japonnetje languit in een gemakkelijken stoel ligt. Van verbazing kan hij zijne oogen haast niet gelooven. "Maar heb ik nu van mijn leven," riep hij, "heb je dan mijn briefje van morgen niet ontvangen?" "Uw briefje, beste Papa?" zei Hilda met een onschuldig gezicht. "Zeker heb ik dat gekregen. Maar U ziet immers wel, dat mijne peettante er is!"
"Hè, dat is gebeurd," dacht Hilda tevreden, "nu ben ik er voor goed af." Op het bal was het prachtig! En pas had Hilda den voet in de danszaal gezet, of ze werd ook al ten dans gevraagd. En na dien eersten dans danste ze weer en nog eens weer. Ieder vond haar lief en mooi, ieder noemde haar de koningin van 't bal. Wat klopte Hilda's hartje van plezier!
Boos op het horloge was ze in 't geheel niet meer: ja, ze schaamde zich zelfs, dat ze haar goeden vriend zoo weggestopt had. Ze haalde het horloge daarom maar gauw weer uit zijn donker hoekje in den kelder en nam het mee naar hare kamer. "Ziezoo," dacht ze, "nu ga ik met veel meer plezier dan straks mijn boek uitlezen." Een paar dagen later was Hilda gevraagd op een groot bal.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek