Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
Of ze was te dom of te onoplettend, om het te leeren. Ja, misschien meen je wel, dat er in haar huis geene klokken waren. Of nog mooier dat ze geen' mond had, om te vragen, als ze geene klok zag, om er op te kijken. Gekheid, hoor! Hilda, zoo heette het meisje, kon best op de klok zien. En klokken? Die waren er genoeg in haar huis: in de kamers, in de keuken, in de gang, overal!
O, daar dacht ze al niet meer aan. 't Was nu immers alles nog in orde gekomen: ze kon nog met haar vader naar 't feest gaan en toen ze even in den spiegel keek, vond ze zichzelf zoo mooi, zoo mooi! Die lieve, beste fee! 't Scheelde niet veel, of Hilda was met hare oude peettante een dansje door de kamer gaan doen. Maar de vader nam Hilda gauw bij de hand: ze moesten nu dadelijk weg.
Vader was zoo gelukkig met dien flinken regen, die den dorstenden velden ten goede kwam, en hieraan is zóóveel gelegen! Wat toch van zoo'n enkele regenbui kan afhangen! 't Wel en wee van honderden, ja, van duizenden! 6 Juni 1901. Lieve Hilda,
Toen 't maal afgeloopen was, ging Hilda naar hare kamer, om een beetje te lezen. Want ze was pas een nieuw boek begonnen, dat ze prachtig vond. Dadelijk vlijde ons juffertje zich neer in een gemakkelijk laag stoeltje met de voetjes op een zacht voetkussen, en het duurde geene vijf minuten, of ze was heelemaal verdiept in haar boek.
Ik zal maar een paar dansen meedoen, en dan kom ik vroeg terug, om nog een gezellig uurtje met je te praten. Is dat dan goed, Moedertje?" Ja, ja, dat was heerlijk. Het vrouwtje was nu al weer tevreden. Toen gaf Hilda haar een' kus op de rimpelige wangen en wipte in 't rijtuig. Flip, flap, ging de zweep, en voort draafden de paarden.
"Ik wou toch," dacht de fee dikwijls, "dat ik Hilda kon leeren begrijpen, hoeveel verdriet en last ze een ander doet en hoeveel verdriet ze er zelf nog van zal krijgen, als ze zoo voortgaat." De fee zou er nog niet zooveel om gegeven hebben, als Hilda bijvoorbeeld wat slordig geweest was of praatziek of wat anders, dat onaardig was.
"Tok, tok, tok, tok...." Het horloge je hebt natuurlijk evengoed als Hilda al lang begrepen, dat het geluid nergens anders vandaan kwam het horloge hield maar vol. En hoe drukker Hilda door praatte, hoe harder het sloeg en hamerde in de la, waar het weggestopt was. 't Werd zóó erg op 't laatst, dat Hilda wel niet anders doen kon, dan de naaister laten gaan. Verdrietig, dat ze was!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek