Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juni 2025
Maar zeg eens: hoe laat is 't eigenlijk, ik heb een poosje geslapen." De fee wist natuurlijk heel goed, dat het al half twee was; maar ze wou eens hooren, wat Hilda antwoorden zou. "O, lieve peettante, vraag me daar niet naar; ik durf niet naar de klok kijken," zei ze. "Meisje, meisje," dacht de fee, "'t is nog erger met je, dan ik meende. Je wilt je oude peettante nog wat wijsmaken ook.
Nu, de menschen vonden het wèl erg, en van die vergeetachtigheid geloofden ze geen zier, dat kun je wel begrijpen. Ziezoo, nu weet je, hoe Hilda was en ga ik je eens vertellen, wat er met Juffertje Te Laat gebeurde. Hilda was genoemd naar.... schrik niet.... naar eene fee! Ja, eene fee was hare peettante. Nu, die fee dan hield heel veel van haar petekind.
"Zeker, zeker, kind! zorg dan, dat je precies om 10 uur klaar bent, want je weet, ik heb het druk!" Natuurlijk zou Hilda klaar zijn. Tien uur, dat kwam ook best uit, dan kon ze nog juist terug zijn, om de naaister te spreken, die tegen elf uur bij haar zou komen. Den volgenden morgen, om kwart voor tienen zoowat werd Hilda wakker.
"O, wat ben je toch een afschuwelijk ding," riep ze bevende van boosheid, "ik wil je niet langer hebben, ik zal je stuk slaan, ik zal....." En ze hief de hand op, om het horloge tegen den muur te gooien toen ze op eens eene zware hand voelde, die haar arm omlaag drukte. Verschrikt keerde Hilda zich om, en wie stond daar vóór haar?.... Niemand anders dan de fee!
Te laat was het toch wat kwam het er eigenlijk ook opaan, of nog 't een kwartiertje later werd! Eindelijk belde Hilda aan. De knecht, die openmaakte, vertelde, dat Hilda's peettante er al lang was. De goede fee was van 't lange, vervelende wachten op 't laatst in slaap gevallen. Ze had ook al dien tijd alleen gezeten; want Hilda's vader was dien dag juist voor zaken uit de stad.
De prins ontving Hilda en haar vader heel vriendelijk. Hij was blij, dat ze gekomen waren, én hij hoopte toch, dat Hilda hem het plezier zou doen, dien avond eens te zingen. Hij had al zooveel van hare mooie stem gehoord! "Dat is een goed begin," dacht Hilda's vader, en hij wreef zich de handen van plezier over de vriendelijkheid van den prins.
"O, niets," zei Hilda, "'t is mijn horloge maar. En hoeveel kost die armband, zei U?" "Tik, tik, tik, tik!".... klonk het weer. "Ja, ja, weet 'k er alles van," bromde Hilda ongeduldig in zichzelf, "'t is elf uur, en de naaister wacht me. Nu, laat ze maar een poosje wachten, ik kan niet dadelijk weg." Toen weer tegen den goudsmid: "Dat is toch wel wat duur. Zou...."
Toen Hilda hare pleegmoeder beloofde vroeg weer te komen, meende ze dat ook werkelijk. Maar nu ze in 't rijtuig zat, begon ze zich hoe langer hoe meer te verheugen over het heerlijke bal. En ze begon het jammer te vinden, dat ze daar zoo weinig van zou genieten. Een paar dansen maar en ze was zoo dol op dansen.
Verbeeld je: onze jonge dame was niet eens thuis, en ze wist toch, dat de fee komen zou! Dien morgen, al om een uur of tien, was het Hilda te binnen geschoten, dat ze hare vriendin Nelly wel eens kon gaan opzoeken. Ze had haar al zoo lang beloofd eens een uurtje te komen praten. Gauw had ze zich gekleed en was de deur uitgewipt.
Maar toen stond een van de gasten op en zei, dat hij een vers gemaakt had op de maan en den vijver, de boomen en de bloemen en nog veel meer, en of hij dat eens opzeggen zou. 't Was een heel mooi vers; maar lang, lang er kwam geen eind aan. Hilda zat er met open mond naar te luisteren aan uur of tijd dacht ze niet en nog veel minder aan de afspraak met den prins.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek