United States or Christmas Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Eensklaps riep Fantine, te midden dezer stilte: "Ik hoor haar, mijn God! ik hoor haar!" Zij stak den arm uit, opdat men niet zou spreken, hield den adem in en luisterde in verrukking. Op de binnenplaats speelde een kind, het kind der portierster of van een werkster. 't Was eene dier toevalligheden, welke men zoo vaak ontmoet en die tot de voorstelling van treurige tooneelen schijnen te behooren.
Zoo zij haar vraag herhaalde, antwoordde hij met een glimlach. Eenmaal drong zij er op aan, en toen ging zijn glimlach in een traan over. Deze stilzwijgendheid van Valjean hulde Fantine in nacht. Was het voorzichtigheid? was het achting? was het uit vrees dien naam aan de toevallen van een ander geheugen dan het zijne over te leveren?
Vervolgens waren er nog eenige kleine schulden te betalen, waarvan hij de rekeningen wachtte enz. enz. "Ik zal iemand zenden om Cosette te halen," zei vader Madeleine. "Zoo 't noodig is, zal ik zelf gaan." Hij schreef den volgenden brief, welken Fantine hem in de pen gaf en dien hij haar deed onderteekenen: "Mijnheer Thénardier, "Geef Cosette aan brengster dezes mede.
"Welaan," hernam de geestelijke zuster, "nu ge gelukkig zijt, moet ge mij gehoorzamen, en niet meer spreken." Fantine legde haar hoofd op 't kussen en zeide halfluid: "Ja, leg u neder, wees verstandig, nu ge uw kind weder zult hebben. Zuster Simplicia heeft gelijk. Allen hier hebben gelijk."
Toda mi alma Es en mis ojos Porque ensenas A tus piernas. Fantine alleen wilde niet schommelen. Van zulke preutschheid houd ik niet, pruttelde Favourite, tamelijk scherp.
't Was juist in dezelfde maand, dat de Thénardier's, na in plaats van zes francs er twaalf te hebben gevraagd, nu vijftien in plaats van twaalf francs eischten. Fantine was als door den bliksem getroffen. Zij kon de stad niet verlaten, wijl zij de huur en het bedrag van haar huisraad schuldig was. Vijftig francs waren tot de voldoening daarvan niet toereikend.
Zij heette zooals de eerste de beste haar noemde, die haar, toen zij blootsvoets op straat rondzwierf ontmoet had. Zij ontving een naam, evenals zij de droppen uit de wolken op haar hoofd ontving, wanneer het regende. Men noemde haar de kleine Fantine. Niemand wist iets meer van haar. Zóó was dit menschelijke wezen het leven ingetreden.
Hij zag Fantine strak aan en vervolgde, terwijl hij de das, den hemdsboord en den rokskraag van Jean Valjean opnieuw vatte: "Ik zeg u, dat hier geen mijnheer Madeleine en geen mijnheer de maire meer is. Er is hier een dief, een roover, een galeiboef, die Jean Valjean heet; en dat is degeen, dien ik hier vasthoud."
Zij aanschouwde, bewonderde ze met zulk een verteedering, dat, toen de moeder tusschen twee verzen van haar liedje eens in den adem schoot, Fantine het niet kon nalaten haar deze woorden te zeggen: "Gij hebt daar twee lieve kindertjes, madame." De wildste dieren worden verteederd, wanneer men hun jongen streelt.
Maar hoe is het mogelijk honderd sous daags te verdienen? "Welaan," zeide zij, "verkoopen wij het overige." De ongelukkige werd publieke vrouw. Wat beteekent deze geschiedenis van Fantine? 't Is de maatschappij, die een slavin koopt. Van wien? Van de armoede, van den honger, van de koude, van de verlatenheid, van de hulpeloosheid, van het gebrek. Een rampzalige handel.
Woord Van De Dag