Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 november 2025
Kaatje en Jan kakelden met Mientje, wier oogen glommen van pret, en met Bonnie, wier kindergezichtje nooit uit de plooi kwam, zelfs niet bij tamelijk-gewaagde anecdoten, waarom juffrouw de Bruin het gierend uitschreeuwde. Robert beweerde tegen Gerrie, die vriendelijk zat te luisteren, terwijl Sneeuw zich verdienstelijk maakte, en Emilie bezig-hield, het veeleischende meisje van Robert.
Onder Emilie, Frans en Betsy ontstond een druk gesprek over Indië, waarin zich Jeanne eerst bijwijlen mengde, maar ze zat te ver, en werd afgeleid door het gekakel van De Woude en het schelle lachje van Eline, die met elkaêr zaten te flirten. Zwijgend lepelde Henk zijn soep en at zijn vischpastei, een enkele maal Jeanne en Emilie met een paar woordjes bedienend of inschenkend.
Nee, jufvrouw, dat is er met het huwelijksleven wel een beetje bij ingeschoten ... Wat zal ik u zeggen ... Maar wat u daar vraagt brengt me op een uitstekend denkbeeld. Zoû u ons niet eens op een lied willen onthalen? ... ja, ja, dat moest u doen ... O, meneer! ... Ja, of zullen we eerst een beetje muziek maken en onze piano inwijden? Ik proponeerde daar juist aan jufvrouw Emilie ...
Nu? herhaalde Eline, en toch vreesde zij in haar terughoudendheid voor die vraag, die komen zou. Later, later, als we weêr eens alleen zijn! stotterde Jeanne en zij stond op, ontevreden, over zichzelve geërgerd, op het punt in tranen uit te barsten, na dat onaangename diner, na die vruchtelooze wisseling van gedachten. Betsy en Emilie traden juist uit het boudoir.
Neen, ik vindt, dat hij op het tooneel nogal een goed figuur maakt! meende Emilie. Kom, freule, dat meent u niet.... Emilie bleef bij haar opinie en Eline lachte om hun verschil van meening. Het belletje waarschuwde echter, dat de vierde acte begon en Vincent nam afscheid, ofschoon Georges hem beleefd zijn plaats in de loge wilde afstaan.
Toen alles weêr een beetje tot rust was gekomen en Dientje ten tweeden male met de japansche theekopjes was rondgegaan, terwijl ze bloosde en verbleekte, glimlachte en heel ernstig keek, ging Emilie Hartse in-éens naar Jozef, die toevallig alleen stond. Zij was groot en rond. Doet u nog aan de muziek, meneer van Wilden?
Hij herinnerde zich nu, hoe hij, twee dagen na zijn laatste gesprek met Cecile, Emilie Hijdrecht had gezien, hier bij hem op zijne kamer, waar zij, verwaarloosd, hem eindelijk had durven komen zien, op een avond, alles vergetende.
Waar is dat boek te krijgen?? vroeg Eva de Bruin gretig. Frauen aller Lander vereinigt euch! Ja! tot een "Frauenstaat", riep Emilie geestdriftig. Stellung des Mannes im Frauenstaat.... Zie je wel! triomfeerde Emilie. 'n Frauenstaat wórdt bedoeld! Ach, lieve, lieve vrouwen! riep Max, en sloeg de handen in de lucht. Blijf, o, blijf, die je ben!
Het is waar, zij zag Fabrice nu zeer dikwijls in de opera, van uit een loge, of de stalles; ze ging nu met de Verstraetens, dan met Emilie De Woude en Georges, eens had zij de Ferelijns geinviteerd, maar toch, nu zag zij hem anders, niet van haar gescheiden door het voetlicht en den idealen toestand, waarin hij al zingend verkeerde: nu zag zij hem voor zich, op drie passen van haar af, als een gewoon mensch.
"Neen Charles, zelfs de meiden weten het niet, want, Sientje kon niet begrijpen dat die man, zooals ze zeide, van nacht hier logeeren moest." "En 't is ook aan jou, Emilie, om te zorgen dat het geheim blijft! Gelukkig! morgen gaat hij al vroeg op 't pad om niet voor 's namiddags terug te komen; dán naar mijn kamer en den volgenden dag, coute qui coute zal hij de reis weer aannemen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek