Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juli 2025
Mevrouw Van der Stoor vond echter, dat het te laat zoû worden; zij wilde alleen nog op haar dochter wachten. De artisten hadden zich zoo spoedig mogelijk verkleed en traden de zaal binnen, waar zij nog van de laatste gasten eenige complimenten over spel en smaak opvingen. Emilie had zich bij dien zegevierenden intocht aan de piano gezet, en ontbeukte er de akkoorden eener fanfare aan.
Het gesprek kwam op Eline. En hoe vindt je haar? vroeg Lili. O Lili! sprak Marie. Ik vind dat ze er uitziet... verschrikkelijk! Om medelijden meê te hebben. Ja, vreeselijk! beaamde Emilie. Ik wist niet wat ik zag. Dat heeft ons in Parijs toch niet zoo gefrappeerd, wel Georges? vroeg Lili. Niet zoo bizonder, maar wij zagen haar er altijd op haar mooist, gekleed voor een diner of voor de opera.
Waar, wie dan? Daar in de stalles.... Vincent.... zie je niet! Vincent! herhaalde Betsy, eveneens verbaasd; o ja, Vincent!! Zij knikten beiden Vincent toe, die haar schertsenderwijze met zijn binocle begon te fixeeren, waarop Eline zich coquet achter haar waaier verborg. Wie, wie is dat, wie is Vincent? vroegen Emilie en Georges. Vincent Vere, een eigen neef! antwoordde Betsy.
Emilie De Woude was ongehuwd en droeg haar acht-en-dertig jaren met een benijdenswaardigen levenslust; haar aangenaam, opgewekt gelaat maakte een allerinnemendsten indruk. Zij geleek op haar veel jongeren broêr Georges, maar had iets joviaals, dat zeer afstak tegen zijn gemaniereerde stijfheid.
Vooruit nu, teut die je bent! dreef Emilie voort, en zij verlieten het vertrek en wilden de trap afstormen. Maar zij hoorden buiten eensklaps een ratelend gerammel van wielen; zij hoorden stemmen als van twee koetsiers, die elkaâr iets toeriepen. En zij stuitten ontsteld hun vaart. Ach, zie je, daar heb je het nu! kreet Emilie in wanhoop.
Emilie dacht, dat je geen armen man zou willen hebben... Wil je geen armen man hebben...? Ben jij arm? Ja, ik ben niet rijk. Goed, dan wil ik wel een armen man hebben. Ik ben, o, zoo zuinig als het moet. Ik doe soms wel drie maanden met mijn toiletgeld voor een maand. En zie ik er niet altijd netjes uit? Beeldig.... Maar ik geloof nooit, dat jij zuinig bent.
Betsy zat tusschen haar beide mannelijke gasten, Emilie tusschen Henk en Frans, Jeanne tusschen Eline en Henk. In de eenigszins somber en antiek gemeubileerde eetkamer glinsterde de tafel van damast, zilver en kristal onder den gloed van het gas, terwijl het flikkerde langs karaffen en glazen, waarin donkerrood of bleekgeel, de wijn scheen te sidderen.
Mathilde was toen bizonder hartelijk tegen Emilie en zij schenen groote vriendinnen. Maar het gelukkigste voelde zich Mathilde als zij en Jozef alleen waren. En dat duurde maar voort, dag in dag uit. Mathilde was dronken van geluk. Zij voelde het stijgen van haar hart tot in haar keel en zij kon 't niet uitspreken, zóo overstelpte het haar.
Er was een geur van zwarte glacé handschoenen en een doffe zakdoekreuk gebleven. Daarna ging hij langzaam de trappen, op naar Mathilde. Hij dacht er over, dat Emilie volstrekt niet naar Felix had gevraagd. Jozefs verveling vermeerderde met den dag. Zij steeg tot in zijn keel. Zijn eetlust zelfs verloor hij bijna.
Emilie liet aan Jozef haar hondje zien: een prachtig zij-harig wit en rose beest, dat dadelijk Jozefs handen likte. Terwijl dit gebeurde kwam er een warmte tusschen Jozef en Emilie. Zij zagen beiden naar den hond met verliefde blikken. Een aardig dier! zeî Emilie, en hij kan Louis maar niet vergeten. Zij riep "Kastor" en aaide zijn rug, met een mooye buiging van haar hand.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek