Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 november 2025
O, stellig, als hun rouwtijd om was, zoû zij hem stellig daar komen opzoeken en zijn omgeving eens goed bekijken. Emilie Hartse kwam er toch nooit, nietwaar, nooit?
Toen Eline bij de Hovels binnenkwam de Van Raats kwamen het laatst, meende zij, dat iedereen haar opnam met een soort van nieuwsgierigheid en zij gevoelde voor het eerst van heur leven eenige verlegenheid in het gezelschap dier menschen, welke zij toch allen intiem kende. Er waren niemand anders dan Emilie en Georges De Woude, Frangoise Oudendijk, Hijdrecht en Paul.
Hij hield een kleinen al opengemaakten brief in zijn hand. Thilde, ben-je wakker? Ja, wat is 'et? Groot nieuws. Wat dan? Berlage is gister-avond gestorven. De ouwe heer? Nee, nee, Louis. -Och, heer, hoe is 't mogelijk! ... Hoe is dat zoo gekomen ... Nu is Emilie ook gauw weduwe. Ja, hij moet een ongeluk hebben gehad. Ik heb hier een briefje van Emilie; waaraan hij gestorven is, zegt zij niet.
En ja, die daar tien jaren later ik was bij mevrouw toen in 't achtste jaar 's avonds berooid met een kind kwam aanzetten was diezelfde juffrouw Emilie. 't Was haar naar werken vergaan. Niet naar Frankrijk maar naar Amerika had zij zich met haar Alfonsus ingescheept, daar had mijnheer geen idees op gehad.
Maar zij lachte steeds door; zij vond er iets allerdolst in, dat zij met Emilie zoo dat kooitje gereed maakte, dat kooitje voor die twee verliefde tortels. Je zal zien, ze doen het nooit voor ons, hoor Emilie! riep zij uit. Zij wilde nu ook, nog steeds vroolijk, een laatsten blik weiden over de slaapkamer.
Zij had nog duizenderlei dingen op haar hart, die zij behoefte had uit te storten, maar juist kwam Dientje binnen, met het vleesch. Er was even onaangename stilte tusschen de dames, terwijl Emilie Dientje bekeek. Mathilde zeide: Je had 'et nog niet binnen moeten brengen, niet vóor meneer er was, meende ik.
O, hier is het al vreeselijk gezellig! sprak Marie. Al die kleine prullen maken het, vind ik. Dat moet beneden zoo langzamerhand komen. Zij opende een tusschendeur, die tot een kabinetje toegang gaf, dat als Lili's boudoirtje was ingericht, klein en vol snuisterijen. Dit vind ik toch zoo een aardig hokje! riep Marie in verrukking. O, ik ook! antwoordde Emilie.
De heer en mevrouw Verstraeten zagen in, dat die toestand niet langer houdbaar zou zijn. Want Lili zeurde nu eens en boudeerde eens, en Emilie, waarachtig! begon meê te zeuren. Mevrouw kwam dan wel eens klagen bij hare zuster Dora, de oude mevrouw Van Raat, maar de moede, grijze vrouw, die zich steeds in het verleden geluk verdiepte, gaf haar niet gelijk.
Wat is die Jeanne toch gloeiend vervelend! zeide Betsy, nadat de Ferelijns weg waren. Zij heeft bijna geen mond opengedaan.... Waarover heb je het toch zooeven met haar gehad, Eline? Ik? Wel over Dora, en over haar man... niets bizonders. Arme meid! sprak Emilie medelijdend. Kom Georges, haal mijn sortie eens.
En nu, gommeux, allons, biecht op! drong Emilie aan, met de geliefkoosde hand hem een tik onder de kin gevend. Hij moest zoo, er was geen terugwijken meer mogelijk en hij verzamelde zijn moed, hij begon te spreken, langzaam, met afgebroken zinnen, maar het eigenlijke kwam spoedig genoeg. Zijn pozitie.... zou zij het erg dwaas van hem vinden zoo hij.... aan trouwen dacht?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek