Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 mei 2025
"O ja," riep Amelie, "dat is lief; ik ken niets aangenamers dan drijven." "Ja!" zei ik, "en dan zullen we alle weelden vereenigen; wij zullen zien wat er in ons mandje overbleef, en wat er in uw gitaardoos is." "Dat is heerlijk!" riepen de dames. "Ja, Amelie, je moet zingen en spelen." "Ja maar, weet je wat," zei Dolf, "ik zal ook zingen, hoorje! Ik ken heerlijke liedjes.
"Ho wat, Pietje!" riep de gehate stuurman nu weder, terwijl Koosje lachte, Christien proestte, Amelie een klein gilletje gaf. "Ho wat, Pietje! je moet er den gek niet mee gaan steken, man; we zouen zoo wel reis naar den grond kunnen tollen." Pieter wenschte van harte, dat Dolf onmiddellijk in 't water gevallen en naar den grond getold ware.
"Dat raam tocht vreeselijk," merkte Amelie aan, die deze samenspraak om duizend redenen weinig beviel. Maar nauwelijks was het raam toe, en had Dolf nog eens ingeschonken, of er klonk een nog vroolijker liedje uit den mond der frissche deerne; en wij luisterden allen: Dans, nonneke dans! Dan zei ik je geven een muts. Neen, zei dat aardig nonneke, Ik heb er een van me zus.
Na 't ontbijt liet Dolf hem al zijn speelgoed zien, en Gustaaf mocht met alles spelen. Ook gaf de goedhartige Dolf hem een mooien tol, dien hij houden mocht en de zweep, die hij pas op zijn' verjaardag gekregen had. 't Leek dus wel, of ze wezenlijk vrienden zouden worden. Maar .... op eens zei Dolf: "O, Gustaaf wat heb jij een mooien riem met eene gele gesp!
"Ja, dat wil ik wel gelooven," zei Dolf. "Wiens neus voel ik door Kee's schort heen? Mij dunkt," zei hij, de schort wat op zij schuivende, "mij dunkt, die van Hansje Pansje." Hansje schaterde het uit. "Was het geen mooi plaatsje? Je kon mij toch bijna niet vinden, hè?" "Neen, hoor. Wie heeft dat wel zoo mooi bedacht?" "Kee," zei Hans. "Ik moet nu gauw naar het eten gaan kijken.
Maar toch moesten wij ons wegens den vallenden avond haasten. Christien wilde dolgraag ook zelf eens roeien, en Amelie gaf voor, gaarne eens aan 't roer te willen zitten. Dolf ging op de achterste bank. Op de voorste kwam de vroolijke Christien mij helpen en nam een der riemen zeer handig op. Het was een schotschbonte.
Dolf herinnerde zich nu, dat zij over de kinderen sprak, dit dikwijls gezien te hebben. Christie was niet wel, hij was zoo hangerig; als het maar geen mazelen worden, sprak zij.
"Maar tòch," zei Nel, "door een land met koeien ga ik van mijn leven niet weer, daar heb ik genoeg van." "Als Fox er maar niet bij geweest was," zei Dolf "dan was er niets gebeurd." "Ja, Foxje," zei Leni, "was jij nu maar zoo knap en zoo sterk als Hector, dan had je ons natuurlijk wel geholpen, maar je bent eigenlijk een klein, dom, eigenwijs hondje."
Zoo, stil vloeiend, waren er twee weken verloopen na den avond, dien zij bij Dolf had doorgebracht. Het was Zaterdagmiddag; zij had eerst met de kinderen gewerkt, ze leerde ze nog zelve toen met ze gewandeld en nu wachtte zij in hare geliefkoosde kamer de Van Attema's die iederen Zaterdag om half vijf kwamen theedrinken, af. Zij had de meid gebeld, die eene blauwe spiritusvlam aanstak.
"Een egel?" vroeg ze verwonderd, "voor mij?" "Een extraatje van Door en mij," zei Nel lachend. "Ik had het diertje maar stil willen laten liggen, maar Door dacht, dat jij hem wel "snoezig" zou vinden, omdat je nu eenmaal alles snoezig vindt, wat dier is. We hebben hem aan den weg gevonden." "Laat eens kijken," zei Dolf, "hoe grappig, ik heb nog nooit een egel zoo dichtbij gezien."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek