Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 mei 2025
"Hoera, voor 't vogelnestje," juichte Nel en kwam met Doors ingedeukten hoed achter het priëel vandaan. "Gefopt." "Dat is flauw," zei Dolf teleurgesteld. "Wie kan dat nu ook denken." "Ja, zoo'n slim zusje heb je nu," lachte Nel, "wees maar blij." "Nu Door en de tweelingen nog." "Een, twee, drie verlos!" riep Door, toen Dolf juist den anderen kant was opgeloopen. "Dat heb ik je lekker afgewonnen.
Ik zamelde dien by een, zoo veel ik vermocht, at, stak een gedeelte by my, begroef het overige in een kuil, dien ik, zoo goed of kwaad het my mogelijk was, in den grond dolf, met gebladerde strooide, en voorts weder toemaakte, en, ter herkenning, met een ingekerfden tak teekende. En dit verricht hebbende, besloot ik, op kondschap of onderzoek van het land, uit te gaan.
"Och kom, Marie, het wordt een warme dag vandaag, en ik heb juist eene lange woordenwisseling met Dolf gehad, die mij geweldig vermoeid heeft. Eilieve, wees dus vriendelijk, en laat iemand eens in het licht van uwen glimlach rusten." "Wat is er met Dolf?" zeide Marie. "De onbeschaamdheid van dien knaap begint tot eene hoogte te komen, die mij werkelijk onuitstaanbaar wordt.
Deze moest wel bekennen dat ze nog maar steeds geen anderen knecht voor Rozeke gevonden had; maar dat kwam er niet op aan, beweerde zij: maandag over een week, denzelfden dag dat Smul vertrok, zou Dolf naar 't boerderijtje komen en er blijven tot zij iemand had. Slechts twee- of driemaal in de week zou hij voor een halven dag naar huis moeten terugkeeren, om er 't allerdringendste te helpen doen.
Pieter had niet mee geschommeld, zijne beblaarde handen hadden hem niet toegelaten de touwen vast te houden; Dolf en Koosje hadden neus aan neus op het plankje gestaan, en hij had het genoegen gehad ze op te geven. Toen de dames een weinigje waren uitgerust, stelde ik voor weer aan boord te gaan, om zoo spoedig mogelijk naar de kom te roeien, waar wij zouden drijven, drinken, en dwepen.
Het is niets! fluisterde zij terug, toch even gekrenkt in haar sensitivisme, door de onverwachte ontmoeting met dien vreemde, dien zij zich niet herinnerde ooit bij Dolf gezien te hebben, en dien zij nu zag opstaan waar hij zat met de oude mevrouw Hoze, Dolfs oud-tante met Amélie en haar beide meisjes, Anna en Suzette.
Zij redeneerde; in de eerste jaren zoû zij zich toch nog niet behoeven te scheiden van Dolf en Christie: zij had dus allen tijd zich met dit denkbeeld van scheiding eigen te maken. Verder was er niets veranderd, noch om haar, noch in haar, en zij liet dus de dagen langzaam over zich heenglijden als een stil vloeiend water.
De kar wendde naar rechts de straat af en over den doortocht, tusschen de twee einden singelgracht, die met glim-zwarte watervlak tusschen den dubbelen krans van elzenhout het hof insloten, reed de kar door de opene balie de werf op. Eene fijne mistvlaak overzifte de dingen met droomige onduidelijkheid. Ho, Dolf.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek