Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 mei 2025
't Is maar goed, dat hier niet elken dag zoo'n verstoppartij is," zei Kee en liep haastig naar binnen. "Maar waar zou Bob nu zijn?" zei Dolf. "Die heeft zich een bijzonder mooi plaatsje uitgezocht, dunkt me." "Ja," zei Door, "je moet maar goed zoeken." Dolf keek achter elken struik, bij het kippenhok, in het priëel, tot hij op eens, achter in den tuin gekomen in lachen uitbarstte.
Anna speelde slecht whist tot wanhoop van Suzette; o, dat kind vergat zelfs de grootste troeven! en Dolf riep zijne vrouw: Amélie val eens in, tenminste als Quaerts niet wil. Je geeft je dochter wel niet veel toe, maar het is toch nog een ziertje beter! Ik zal liever mevrouw Van Even gezelschap hoûen, sprak Quaerts.
Reeds haalde ik de riemen in, en liet Dolf alleen nog maar met de zijne spelen; reeds gaf ik mijne aanwijzingen aan Pieter, hoe hij het roer moest wenden om de kom in te draaien, toen de liefderijke Amelie eensklaps aan den rechter-oever een plantje of zes nog laat bloeiende vergeetmijnieten in 't oog kreeg en uitriep: "Och, mijn lieve mijnheer Stastok, wilje me een groot plezier doen, stuur dan reis even naar die vergeetmijnietjes; ik ben dol op vergeetmijnietjes!"
"Zoo lief moest Julia zijn," vond Dolf. "Zeg niets van Julia," zei Leni, "al koestert ze geen kuikentjes, 't is toch een lieve poes." "Dat vind ik ook," zei Door. Na vrouw Pruim en de jongens goeden dag gezegd te hebben, vertrok het vroolijke troepje. Een kwartier later hield Nel den zak met lekkers in de hoogte en riep: "Eerst een hartversterking."
Hij deed als hem gezegd was, en in een oogenblik was hij op het terrein der gezegende vergeetmijnietjes. Pieter was kopje-onder geweest en tot het midden doornat. Hij zag er hartverscheurend uit; zijn druipend haar, zijn bleek en verwilderd gezicht, zijn zwarte, beslijkte handen! Er was een algemeen medelijden; zelfs Dolf deelde er in.
"En als sneeuwwitje gekleed," zei Door, "hoe beeldig! Kijk toch eens, moeder!" "Prachtig, prachtig! Die oom Karel verwent je maar," zei moeder lachend. "Dat heb ik wel begrepen," zei Nel, "dat jarig zijn in de vacantie lang niet voor de poes is." "En nu 't geheimpje, oom," zei Dolf. "Wij branden allen van verlangen." "Dat is goed, kinderen.
Eindelijk werd het tijd voor de kleintjes om naar bed te gaan. Leni mocht een uurtje langer opblijven. Toen eindelijk ook Door, Nel en Dolf goeden nacht hadden gezegd, zongen ze nog als op den eersten dag van de vacantie met een kleine verandering, door Door in het schoone lied gebracht: "'t Is vacantie, nog vacantie, Hoera vacantie boven!
"Dat is waar ook; maar geef jij Frits even zijn kroes met melk, ik kom niet klaar. Wacht, even tellen: Vader, Dolf, Nel, Leni, de tweelingen, dat is dat is zes. Hoeveel sneetjes zou ik snijden? Hoeveel eet jij?" "Ik heb trek," zei Nel. "Nu ja, daar heb ik niets aan. Hoeveel sneetjes eet je dan,
Zóó dacht Gustaaf, en hij vergat daarbij, dat hij zonder de goedheid van die mijnheer en mevrouw dien nacht buiten op een grasveld had moeten slapen. Den volgenden morgen was Dolf al vroeg op. Hij verlangde zoo zijn nieuw speelkameraadje te leeren kennen. De kindermeid moest dadelijk Gustaaf roepen en vragen, of hij met Dolf wou gaan wandelen. Maar vroeg opstaan was Gustaaf niet gewend.
En begon hij met zijn zwaard om Gringolette heen vier diepe vorens te trekken. En de aarde uit te graven onder haar doode lijf en haar graf te delven. En arbeidde hij, een serf gelijk. Hij dolf en dolf, met zwaard en met handen en lanzamerhand zonk het lijk weg in de aarde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek