Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
Zij herinnerde zich het portret van St. Clare gezien te hebben, toen het uit zijn brief aan Vincent gevallen was, dien dag waarop zij aan tafel zoo tegen Otto had uitgevaren.... Aan Vincent had zij gevraagd, of St. Clare blond of bruin was, maar zij herinnerde zich niet wat hij geantwoord had. Zij herinnerde zich ook niet meer St. Clare's trekken. Zij was zeer nieuwsgierig naar hen beiden.
Maar hoewel zij niet sliep en het daarginds niet rustig was, gevoelde zij toch iets van een rust in zichzelve. De gedachte aan St. Clare bracht haar een kalmte aan, nog weldadiger dan de koele fluïde van haren dokter. Er scheen in de wereld nog iets anders te zijn dan huichelarij; er scheen ook nog vriendschap, toewijding, in één woord, waarheid te zijn. St.
"Och kom, kom," zeide St. Clare snel opstaande, "wat weet gij van ons?" Hij zette zich voor de piano en begon een levendig stuk te spelen. St. Clare had veel aanleg voor muziek en was een goed, ja zelfs verbazend vlug en schitterend pianist. Zijne vingers vlogen over de toetsen, terwijl hij het eene stuk na het andere afspeelde, gelijk iemand die zich zelven in een goed humeur wil spelen.
Dan.... o ja, dan zou hem alles te vergeven zijn! fluisterde hij met eene ontfermende geruststelling. Maar die ontferming maakte haar verlegen: het werd haar opeens, of zij zich geheel had bloot gegeven en dingen gezegd had, die men niet zeide; het werd haar of zij geen kracht had gehad zich in hare terughoudendheid te verschuilen. St. Clare wist niet, hoe lang hij te Brussel zou blijven.
Onnadenkend begeerig en niet gedwongen door vrees voor een meester, die het 't gemakkelijkst vond alles maar te laten loopen gelijk het wilde, was hij ten opzichte van dien meester tot zulk eene volkomen verwarring van het mijn en dijn geraakt, dat zelfs St. Clare somtijds onrustig daarover werd.
De woorden van het Latijnsche lied verstond hij natuurlijk niet, maar de muziek en de manier waarop die gezongen werd, scheen hem zeer aan te doen, vooral wanneer St. Clare de roerendste gedeelten zong.
Clare drukte haar vaster aan zijne borst, maar zweeg. "Gij zult eens bij mij komen," zeide het kind op den toon van geruste zekerheid sprekende, dien zij dikwijls onwillekeurig aannam. "Ik zal u nakomen. Ik zal u niet vergeten," zeide haar vader. De plechtige avondschemering werd al donkerder en donkerder, terwijl St. Clare daar nog zat met zijne lieveling in de armen.
"Dan kan al uwe goedheid voor hen wel eens eene groote wreedheid blijken te zijn." St. Clare had bij zich zelven dikwijls eveneens gedacht, maar antwoordde nu toch achteloos: "Nu, ik denk ook zulk eene bestelling te maken." "Wanneer?" zeide Ophelia. "Eerstdaags." "En als gij dan nog eerder kwaamt te sterven?" "Wat scheelt u toch, Nicht?" zeide St.
Andere kinderen mag zij het kunnen doen, maar het kwaad loopt langs Eva's gemoed af, gelijk de dauw van een koolblad geen droppel trekt er in." "Wees maar niet al te gerust," zeide Ophelia. "Ik weet wel dat ik nooit een kind van mij met Topsy zou laten spelen." "Wel, uwe kinderen behoeven dit niet," antwoordde St. Clare, "maar het mijne mag wel.
Jeanne! begon zij te ijlen. Ik bid je, neem me bij je. Ik ben van Betsy weggeloopen, want ze is zoo akelig voor me, weet je, en ze heeft van avond aan het diner bij Hovel allerlei hatelijke dingen over Vincent gezegd! En je weet, dat ik Vincent lief heb. Om hem heb ik mijn engagement afgemaakt, mijn engagement met St. Clare. O, hij verveelde me zoo, altijd kalm, kalm, kalm.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek