Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
"Ik ben gewillig, mijn kind," zeide St.-Clare, met de eene hand zijne oogen bedekkende en met de andere Eva's handje vasthoudende. "Dan wilde ik al onze lieden bij elkander zien. Er zijn eenige dingen die ik hun moet zeggen." "Welnu dan," antwoordde St.-Clare, op een toon van doffe berusting. Ophelia zond iemand heen, en weldra waren al de bedienden in de kamer bij elkander.
"Evangeline St.-Clare," antwoordde de kleine, "hoewel papa en iedereen mij Eva noemen. En hoe heet gij nu?" "Mijn naam is Tom, en de kleine kinderen, daar heel ver in Kentucky, plachten mij Oom Tom te noemen." "Dan wil ik u ook Oom Tom noemen, omdat ik van u houd, weet ge," zeide Eva. "Dus Oom Tom waar gaat gij naar toe?" "Dat weet ik niet, jongejuffrouw Eva." "Weet gij dat niet?" "Neen.
"Wel, wat bevalt u het beste, zoo te leven als bij uwen oom in Vermont, of een huis vol bedienden te hebben zooals wij?" "O natuurlijk, onze manier is veel pleizieriger," zeide Eva. "Waarom?" zeide St. Clare, haar over het hoofd streelende. "Wel, dan heeft men er zooveel meer om zich heen om lief te hebben," antwoordde Eva hem ernstig aanziende.
"Water gehaald, borden gewasschen, messen geslepen en de menschen bediend." "Waren uw meester en uw meesteres goed voor u?" "Denk wel van ja," antwoordde het kind, Ophelia wantrouwig aanziende. Ophelia liet het gesprek steken en stond op. St. Clare was achter haar gekomen.
"Maar zij was toch immers regt gelukkig in het lot van hare dochter?" waagde Mevrouw Furchtbach te zeggen. "En zij hebben zoo'n lief kindje; niet waar, Mijnheer?" vroeg Susanne. Clare bragt den geheelen tijd, dien dit gesprek duurde, met blozen door. "Hoe het zij," riep Furchtbach ongeduldig uit, "Mijnheer Sindenton had zulke dingen maar in Holland moeten beginnen.
Was het dit waaraan Marie St. Clare dacht, toen zij op een Zondagochtend prachtig gekleed onder de galerij stond, en een juweelen armband om hare tengere arm vastmaakte? Waarschijnlijk wel.
Zij, in hare zwarte kant, eene stof, die zij tegenwoordig steeds placht te dragen, geleek met hare ingevallen schouders en hare sombere, doffe oogen een ruïne van hare vroegere schitterende jeugd. Een ruïne van binnen als van buiten.... Lawrence St. Clare maakte aanstonds een zeer aangenamen indruk, zoowel op Elize, als op Eline.
"Wat meent gij daarmede, Eva?" "Dat kan ik u niet zeggen, Papa. Ik heb veel in mijne gedachten. Misschien zal ik het u wel eens zeggen." "Wel, denk maar voort, liefje; als gij maar niet schreit en uw papa ongerust maakt," zeide St. Clare. "Kijk eens hier, zie welk een mooie perzik ik voor u heb." Eva nam de perzik en glimlachte, hoewel zich om haar mondje nog een zenuwachtig trekken vertoonde.
Clare had in het kind dezelfde soort van vermaak, als een ander somtijds in potsen van een hond of papegaai heeft. Wanneer Topsy door hare zonden elders in ongenade viel, nam zij altijd de wijk achter zijnen stoel en dan maakte St. Clare op een of andere manier vrede voor haar.
O, zoo zijzelve gelukkig had kunnen worden, wat had zij niet veel geluk om zich verspreid! St. Clare, of neen, Otto, dacht ze, had eens gezegd, dat zij schatten in zich liet sluimeren. Zij zou die schatten verdeeld hebben en ieder met de juweelen harer zaligheid hebben bestrooid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek