Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
"Der is een turfhok!" schreeuwde de stoute jongen uit al zijn macht, uit de plaatszelve die hij noemde. "Die ondeugd," zei de moeder met een klein lachje. "Heeft mijnheer nog meer relatiën te ?" vroeg mevrouw Deluw aan den heer Bruis, de stad noemende, die ik nog niet genoemd heb.
Deluw maakte zich gereed om naar dit wissewasje van mevrouw Van Alpijn te gaan zien. "Het zal wel anderhalf uur aanloopen eer ik terug kan zijn," zei hij, op zijn horloge kijkende; "vind ik u dan nog hier?" "Ik weet het niet," zei Bruis, die stellig plan gehad had dien nacht in de ongenoemde stad bij zijn vriend te logeeren; "ik wou zien dat ik van avond nog verderop kwam."
Maar mevrouws gelaat drukte uit, dat zij er zich niets van herinnerde. Mevrouw Deluw nu was eene zeer preutsche dame. "Zal ik mijnheer een kop thee presenteeren?" sprak zij; en naar een kastje gaande, dat van droogte nooit sloot, haalde zij er een gebloemden kop en schotel uit te voorschijn. De heer Bruis had alles willen geven voor een glas bier of een glas wijn en water.
"Ja, maar daarom kan ze der wel niet in zijn," zei de juffrouw, sloot haar bovendeur, en zulks met te meer haast omdat haar witte poes zich juist gereed maakte over de onderdito te springen, en liet den heer Bruis alleen, om, indien hij wilde, in stilte te gissen naar het verschil der termen "thuis", en "der in". Hij zou, indien hij er geduld toe had gehad, begrepen hebben dat "thuis te zijn" een plicht was, der meid door de familie Deluw opgelegd, waarvan "der in" te zijn, naar haar eigene uitlegging, slechts een klein gedeelte uitmaakte.
"Wil ik dan niet eerst gaan zeggen dat meheer er is?" vroeg Jansje. "Vooral niet, kind; ga maar vooruit, wilje?" De tuin was een lange smalle strook langs de vaart, aan welker oever de heer Bruis eenige oogenblikken te voren een weinig adem geschept had, zag allerschrikkelijkst groen, en had niet dan zeer smalle wandelpaadjes, aan weerskanten met aardbeiplanten omzoomd.
Hij vond het evenwel beter, daartoe zijn gluiperigen dertienjarige te verwijderen. "Ik kan niet begrijpen, Willem! waarom je niet reis wat gaat hengelen." "Hengelen!" zei de gluiperd, zijn tong uitstekende, "'t is ook wat lekkers!" "Of wat schommelen met je zuster." "Ajakkes, schommelen!" "De jonge heer schijnt van lezen te houden," zei de heer Bruis.
Het was evenwel meer dan waarschijnlijk dat Jansje er niets van gehoord had; nademaal zij allerijselijkst veel pleizier had met den tuinknecht, die haar met water gooide. Mijnheer Bruis had juist lang genoeg bij den vuilnishoop uitgerust om een lief plan van verrassing te vormen. Zoodra Jansje hem dus opendeed en hem onderricht had dat dit dégelijk Veldzicht was, en dégelijk Dr.
De heer Bruis wandelde voort met zijn hoed in de eene, en met zijn stok en zakdoek in de andere hand, gelijk in de straten der stad, maar nu altijd een weinigje schuinsrechts in zijn houding, vanwege zijn vurige begeerte om, naar de aanwijzing van den commies, rechtsom te slaan.
"Goddank!" zei de heer Bruis uit den grond van zijn hart, toen hij de Meester-Jorislaan uit was, met het vaste voornemen om zich naar het eerste logement het beste in de stad, die ik nooit noemen zal, te spoeden. Hij was juist nog niet veel koeler geworden. "En nu uw vriend, Dr.
"Dat eerste huis met dat platte stoepie," antwoordde de jongen; "de tweede deur voorbij den spekslager; naast het huis daar die spiegeltjes uitsteken." "Goed, goed, goed," zei de heer Mr. H.J. Bruis. De spekslager en de spiegeltjes waren achter den rug, en de dikke man stond op de stoep van Dr.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek