Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juli 2025
Verjans en Verjutten beiden beteekenen: zoon van Vrou-Johanna. Immers Jans, Jansje is nog heden in Nederland veelvuldig als zoogenoemde koseform van Johanna in gebruik. In de middeleeuen echter verkortte en verknoeide men den naam Johanna in het dageliksche leven tot Jutte. In manneliken form is hy op bl. 120 vermeld.
Mevrouw Deluw was niet ver af, bezig met Jansje te beknorren over het leven dat zij maakte; "zij wist ook niet", zei ze met een oog op den tuinknecht, "waarom er altijd wat aan dien tuin gedaan moest worden, als de familie er in was." Deluw droeg zijn vriend aan zijne vrouw op, en wilde vertrekken. "Nog een woordje!" zei mevrouw Deluw. "Wat, liefste?" zei de dokter.
Want de moeder van Piet was de min van mevrouw geweest, en Piet, die een jaar of zes ouder was dan zijne meesteres, wist zich nog best den tijd te herinneren toen hij haar altijd gewoonweg Jansje noemde.
"Warm weertje vandaag, meheer!" zeide Jansje, toen men een eindje voortgewandeld was, en zij meelijden begon te krijgen met het hijgen en blazen van den gezetten heer achter haar. "Ja kind, schrikkelijk, schrikkelijk!" zei Bruis; "is er niemand in den tuin?" "De familie is op den koepel," was het antwoord, "behalve juffrouw Mientje, die daar zit te lezen."
Hij scheen vrij ruim te zijn, en had nog een klein bijkamertje, met een schoorsteentje en een vuurplaat om water op te koken, een tang, en een kastje daar niets in was. Alle deze wonderen begreep Bruis reeds op een afstand. De koepel zelf ging met een trapjen op. "Dankje, meisje!" zei hij tot Jansje, toen hij op tien passen van den koepel was, en langzaam sloop hij er naar toe.
Fèn sau'n mèskeroade hep ikke nie terug ... lachte Neel om Stijns kunstig zoethouden van Sien. Bij Lien, Mien of Jansje griende ze altijd, in slaap-gestoorde kribbigheid. En nu had ze zich door Stijns zachte deuntjes-stem heelemaal laten omzingen. Zonder een knorretje was bleek Sientje knikkebollend op zijn arm ingeslapen en droeg hij haar de duffe achterkamer in.
"Nu, dan moet je maar zoeken, tot je hem gevonden hebt. Nu jij, Jansje Slooten." Zoo ging de geheele klasse een voor een naar buiten. Na lang zoeken vond ieder het zijne, behalve Bruin Boon. Huilend keek hij overal rond, maar zijn hoed was nergens te ontdekken. Eindelijk zag de juffrouw den emmer staan, en dadelijk vermoedde zij, dat de verlorene dáár wel gezocht zou moeten worden.
Jansje en de heer Bruis, het slingerende paadje volgende, kwamen op dit oogenblik aan den waterkant, en werkelijk zat daar, onder een klein treurcypresje, op een smal gazonnetje, de oudste dochter van zijn vriend Deluw, op een groene tuinbank, met handschoentjes aan, een boek in de hand en een hondje aan hare voeten "Buitentje te spelen", zich ergerende dat er in het laatste uur niemand aan den overkant voorbij was gegaan, en dat er geen mensch in de trekschuit gezeten had.
Dat was nu wel van Jansje jongejuffrouw, van jongejuffrouw juffrouw en van juffrouw mevrouw geworden, maar toch..... Piet zei wel eens tot zijn vertrouwde vrienden: "In den grond van de zaak is het toch eigenlijk Piet en Jans gebleven." En in zekeren zin had hij geen ongelijk. Vlak achter mevrouw Karper kwam een heel ander soort van mensch.
Nou, en m'n.. eene dochter Jansje heet ze, omdat ze eigenlyk naar my genoemd is, want... myn naam is Jan nu die is getrouwd met 'n boekbinder. Die heeft ook al haar vierde... allemaal meisjes. En de tweede is in de blye verwachting, want haar man is op 'n kantoor in de accynsen. Daar worden alle varkens gewogen... van de stad, weet u?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek