Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 oktober 2025
Maar Jo vergiste zich, want Laurie kwam binnenstormen met eene groote engagementsbouquet voor "Mevrouw John Brooke," terwijl hij blijkbaar in den waan verkeerde, dat alles zoo geloopen was door zijn voortreffelijke leiding. "Ik wist wel, dat Brooke zijn zin zou krijgen; dat lukt hem altijd!
"Juist een jaar geleden zaten we te brommen over den treurigen Kerstdag, dien wij verwachtten. Weet jullie 't nog wel?" vroeg Jo, een korte stilte afbrekende, die op een gesprek over allerlei onderwerpen gevolgd was. "Het werd over 't geheel tóch een goed jaar," zei Meta, die glimlachend in het vuur staarde, en zich gelukwenschte, dat ze Brooke met waardigheid had behandeld.
"Dito, dito, mijnheer Brooke," lachte Meta, die er weer jong en lief uitzag, terwijl ze hem over den trekpot toelachte. "Nu, ik vind het heerlijk, het doet mij aan den ouden tijd denken.
Hier John, hier is je hamer," en weg wipte Meta om, "dien man" in zijn zeer ongepaste werkzaamheden te helpen. Brooke zei niet eens "dank je", maar terwijl hij bukte om het prozaïsch werktuig aan te nemen, kuste hij zijn bruidje achter de porte-brisée, met een blik, die tante March haar zakdoek deed te voorschijn halen, met een plotseling opkomend floers voor haar scherpe oude oogen.
Die Moffat is toch niet hier geweest?" vroeg mevrouw March op tamelijk scherpen toon. "Neen, ik zou hem de deur voor den neus hebben toegegooid," zei Jo, terwijl zij bij haar moeder op den grond ging zitten. "Verleden zomer liet Meta een paar handschoenen bij de Laurences liggen, en er kwam er maar één terug. Wij dachten daar natuurlijk niet meer om, totdat Teddy mij vertelde, dat Brooke hem had.
We wonen hier nog niet lang, maar we kennen toch al onze buren, behalve jullie." "Ja, zie je, Grootpapa leeft in zijn boeken, en geeft niet veel om de buitenwereld. Mijnheer Brooke, mijn gouverneur, woont hier niet in huis, en ik heb niemand om met mij te loopen, dus blijf ik maar thuis en breng, zoo goed en zoo kwaad het kan, mijn tijd door." "Wat saai.
Brooke is een juweel, ons zoo dadelijk te telegrafeeren en ons de eerste minuut de beste dat hij beter werd, dit te laten weten. Ik vloog naar den zolder toen de brief kwam en trachtte God te danken, dat Hij zoo goed voor ons was; maar ik kon alleen maar schreien en zeggen: "Wat ben ik blij! Wat ben ik blij!" 't Was evengoed als een gebed, is 't niet, want er waren er wel honderd in mijn hart.
Ik ben in je teleurgesteld en heb geen lust, je vader nu te zien. Verwacht niets van mij, als je getrouwd bent. Die vrienden van je mijnheer Brooke moeten je dan maar voorthelpen. Ik wil niets meer met je te doen hebben." En de deur voor Meta's neus dichtslaande, verdween Tante March in heftigen toorn.
"Die Brooke is arm en heeft geen enkel rijk familielid, wel?" "Neen, maar heel veel hartelijke vrienden." "Daar kun je niet van leven; probeer het maar eens en zie hoe gauw die hartelijkheid bekoelt. Heeft hij een betrekking?" "Nog niet; mijnheer Laurence zal hem helpen." "Dat zal niet van langen duur zijn. James Laurence is een lastig oud man, op wien men niet kan rekenen.
Jij hebt veel van een kastanje, stekelig van buiten, maar van binnen zoo zacht als zij, en met een zoete kern, als iemand die maar bereiken kon. Liefde zal je eenmaal wel leeren, je hart te toonen, en dan zal de ruwe borstel er wel afvallen." "De vorst doet den bolster van de kastanjes barsten, mevrouw Brooke, en er moet heel wat geschud worden, eer ze afvallen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek