Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juni 2025
"Vaders rijpaarden zijn geen trekpaarden," sprak Liesje, met bevende lippen, "zij hebben daar geen tijd voor, omdat zij uitsluitend ten dienste mijner moeder bestemd zijn, wie het loopen moeielijk valt." "Ik wil liever van daag niet rijden," verklaarde Blanka, die het woord "lompen" deed rillen. "Hebt gij hier vele buren?" vroeg zij.
Wie was zij?" vroeg Blanka levendig, die juist binnentrad. "Wie beleedigt haar, en wat heeft zij toch misdaan?" Zij stond nu tusschen Liesje en de grootmoeder, en zag beiden beurtelings aan. "Wees niet zoo vreeselijk nieuwsgierig, mijn kind!" vermaande de overste, "ik zeide u immers reeds, dat oude sloten hunne geheimen hebben, en "
Bedrieg ik mij niet, dan ziet Armand zijne nicht niet met onverschillige blikken aan, het zou mij hartelijk verheugen, zoo deze twee elkander leerden liefhebben; en ten einde hun daartoe de gelegenheid te geven, zend ik Blanka, onder het voorwendsel van hare gezondheid te versterken, naar uwe boschrijke woonplaats.
"Maar de mijne niet," viel Blanka haastig in; "ik ben het volkomen met tante Stontheim eens, dat heb ik vroeger ook al verklaard." "Gij weet niet, Blanka," hernam Army, en zijne stem beefde; "gij weet niet, welk eene bekoorlijkheid zulk een erfgoed heeft! Gij kunt het niet weten, want gij hebt nooit het trotsche gevoel gekend, den voet op eigen grond te zetten.
"Army, ik bid u, maak dat ik de torenkamer krijg!" Hare stem klonk zacht, als van een vragend kind. "Ik zal het grootmama nog eens vragen, Blanka." "Maar spoedig, Army," riep zij, en zag hem lachend aan. Hij was verrukt. "Zeker, dadelijk!" stamelde hij; want zóó bekoorlijk had zij er nog niet uitgezien, zoolang zij hier was. "Blanka," liet hij er op volgen, "ik vrees, dat gij u hier erg verveelt."
Army's gezicht werd donkerrood. "Vergeef mij," sprak hij en ging naar de pianino. Hij opende die en sloeg een paar accoorden aan. "Ik bid u, speel niet!" riep Blanka, en hield weder de handen voor de ooren. Hij stond op. "Speel gij dan iets!" vroeg hij, "ik zou zoo gaarne wat muziek hooren; dat heeft voor mij altijd iets kalmeerends, iets verzoenends."
Grootmoeder had gezegd: "Op u, Army, en op de Stontheimsche erfenis bouw ik al mijne hoop," en hij had haar iets verweten van jacht maken op erfenis. Maar Blanka dan, de kleine, roodharige Blanka daar was zij alweer maar tante Stontheim kon immers verdeelen tusschen Blanka, Nelly en hem ja, dat was een uitkomst. Zou zóó alles nog niet terecht kunnen komen?
"O ja," antwoordde Army vriendelijk, "wij verkeeren echter met niemand; gij begrijpt, zonder equipage " "En in den naasten omtrek is geen enkele familie met welke men fatsoenlijk kan omgaan," vulde de oude barones aan. "Zoo!" sprak Blanka, terwijl zij achterover in haar stoel leunde, en haar lange krullen om den vinger wond. "Ik moet afscheid nemen, zonder Nelly gesproken te hebben."
Eindelijk had hij zijne zuster omhelsd, en haar gevraagd, of zij niet dacht, dat het Blanka hier wel bevallen zou, en of zij niet vond dat deze kamer het fraaiste uitzicht had? En zonder haar antwoord af te wachten, had hij er bijgevoegd: "Wat zult gij verbaasd staan, zusje, als gij haar ziet!"
Ik kan toch op dezen heerlijken dag mijn zwart avondmaalskleed niet aandoen!" Blanka wendde het hoofd om, en beschouwde met een kouden blik het verachte katoenen kleedje. Haar kamenier zou voor zulk een bedankt hebben. Army echter bloosde hevig; hij herinnerde zich het briefje met het goudstuk er in, het verjaarsgeschenk zijner zuster; waar was het briefje gebleven?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek