Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 juni 2025
Zoo spoedig mogelijk heeft Armelo zijn pennemes uit den zak gehaald. Geheel en al afgewend, bijna met hoofd en handen tegen het vensterglas gedrukt, tarnt hij nu die monsterdingen los. Op het oogenblik dat de kapitein hiermee bezig was, trad Virginie op hem toe.
"Maar Helmond, begrijp jij, jij dan ook niet dat waarachtige, dat hoogere van den adelstand? dat het iets aangeborens is, iets...." "Onafneembaars," vervolgt mevrouw Armelo: "iets wat er nooit uitgaat, wat er altijd in blijft, totdat....." "Totdat het verzuurt misschien!" mompelt de kapitein onhoorbaar.
Gesteld eens dat hij waarheid had geschreven, dan zou hij voor 't allerminst op onze erkentelijkheid aanspraak hebben. 't Is zeker dwaas zich te verheffen bij de gedachte dat men zulk een adellijken titel zou kunnen bezitten, maar, er om te lachen.... nee! Indien het inplaats van de familie Armelo de familie Helmond gold, ik weet niet August of je dan...."
"Och hoor je wel kind," fluistert mevrouw Armelo tot Eva: "papa spreekt van zijn dienst alsof ie nog in 't volle vuur stond." Eva glimlachte, maar zweeg. "Ik hou niet van menschen," vervolgt de kapitein: "die zich ongevraagd in onze zaken mengen. In 't jaar dertig...." "Beste Armelo, die geschiedenis kennen we allemaal."
"Daar heb je 't al!" fluistert de kapitein Armelo tot zijn echtgenoote: "de generaal is in politiek. Jelui met je gezanik! Zie menheer Debecke lacht er om; 't is geen smaak meer."
Wacht of nee, de brief bevat niets bijzonders; maar ziehier de afbeelding die ik voor mijn eigen genoegen van de beide wapens gemaakt heb." "'t Is al te vriendelijk;" zegt mevrouw Armelo. Eva's oogen glinsteren sterker dan de gouden sterretjes in den blauwen balk terwijl ze de teekening beziet. "Maar ik heb u vroeger al eens gezegd majoor, dat ik dat wapen zelf heb laten maken.
Mij dunkt, u zult toch ook naar zijn verslag verlangen." "Ja Armelo, dat dunkt me; tenminste...." Armelo 't is aan zijn gelaat te zien zet er zich overheen: "Verlangen? Nee Marie, nee! Of je me nu aankijkt of niet, ik zeg je nee; ik verlang er niets naar; ik heb er geen oogenblik nee tenminste geen minuut naar verlangd. Ik zei van den beginne afaan dat het gekheid, groote gekheid was."
De bode van 't stadhuis opende op datzelfde oogenblik de dubbele deur der trouwkamer, en het jonge paar, gevolgd door de familie Armelo, met nog een paar juffrouwen en heeren, trad de deftig ouderwetsche stadhuis-kamer binnen. Aller oogen hadden zich aanstonds op het bruidspaar gevestigd. En 't was een kloek, aristocratisch schoon paar.
Nochtans 't was geen verjaarsgedicht, 't was al eenige weken geleden dat hij zijn hart zoo eens lucht gaf. Nu is het kleine pakje, waarin geen letter schrift was te vinden, gereed. Op de bovenzij schrijft Helmond, terwijl hij in zijn schrift eenige overeenkomst met de hand van den generaal zoekt te leggen: "Aan Mevrouw E. Helmond, Armelo. Op haar verjaardag."
Eva glimlachte naar Debeckes zij, zonder echter te weten waarover hij sprak, en ving tegelijk van zuster Louise een hartelijk knikje op, 'twelk ze beantwoordde, maar zonder juist veel aan 't zusje te denken dat ze wel liefheeft maar, dat toch altijd zoo iets.... zoo iets heel anders heeft gehad. "Jawel, daar broeit iets Louise;" zegt Thomas Van Hake, die naast Louise Armelo zit.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek