Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
Men ging de hoogmis vieren, de zoogenaamde mis met de "dalmatiek" 't witte priesterkleed , een als die van den vorigen dag, waarover de waardige correspondent gesproken had; alleen zou thans Padre Salvi de celebrant wezen, en onder de personen die tegenwoordig zouden zijn, behoorde de alcalde der provincie en tal van andere Spanjaarden en voorname lieden.
Ik neem dadelijk mijn ontslag bij den alcalde: ik ben er beu van, den zot uit te hangen en niemand tot nut te wezen... Adios!" De vrouwen waren van een ander gevoelen. "Och, och!" zuchtte er een, die er goedig uitzag, "die jonge menschen toch! Wat zou zijn goeie moeder wel zeggen, als die nog leefde? Och God!
"Weet u wellicht, meneer de alcalde, hoeveel tijd de Gouverneur hier denkt te blijven?" vroeg de alférez ongerust. "Met stelligheid niet, Zijne Excellentie houdt van verrassingen." "Daar komen nog meer telegrammen!" Deze waren voor den alcalde, den alférez en den burgemeester en bevatten hetzelfde bericht. De geestelijken merkten goed op, dat geen enkel telegram aan den pastoor gericht was.
"Meneer de alcalde", zeide Ibarra zacht, "worden die klappen uitgedeeld als straf voor gedaan kwaad, of alleen voor plezier?" "U heeft eigenlijk gelijk, meneer Ibarra!" antwoordde de gouverneur, die de vraag gehoord had. "Dat...barbaarsche gedoe verbaast iedereen die uit andere landen komt. 't Moest verboden worden."
"En van Uwe Excellentie!" antwoordde Capitán Tiago hoog-plechtig. De alcalde en de adjudanten zetten de oogen wijd open. Doch Zijne Excellentie vertrok geen spier van zijn gelaat op deze wat vergedreven Spaansche hoffelijkheid en stak het jonge meisje de hand toe. Op vriendelijken toon zeide hij: "Gelukkig de vaders die dochters hebben zooals u, mejuffrouw!
Men hoorde het geluid van den schepper, waarmee de massa zand en kalk werd omgeroerd, door 't zachte geruisch der gelukwenschen heen, die de beambten voor zijn rede tot den alcalde richtten. Plotseling klinkt een vreeselijk gekraak: de katrol die onder aan 't toestel vastzat, springt los, en daarmee de draaispil, die als een stormram tegen 't getimmerte aan beukt.
Dan: "God helpe mij, om uw grootheid en uw naam te bezingen, die hooger blinkt dan de sterren en schitterender is dan de zon zelve, welke aan uw voeten zwiert! Helpt ook gij mij, bidt God de noodige bezieling door 't avemaria te bidden." Allen knielden neder, en er ontstond een gerommel als van duizend groote horzels. De alcalde boog met veel moeite een knie, en schudde ontstemd het hoofd.
Onderwijl had men in 't kristallen kistje alles neergelegd wat erin moest handschriften, kranten, gedenkpenningen enz. en 't geheel binnen in den looden koker gedaan, die daarna hermetisch werd toegesoldeerd. "Meneer Ibarra, wilt u 't kistje op zijn plaats neerzetten? De pastoor wacht op u!" zeide de alcalde 't jongemensch zacht in 't oor.
Toch was de plaats toen een belangrijk bezit, en Pedro de Valdivia, Chili's veroveraar, beschouwde de toewijzing als een zeer te waardeeren gift, toen hij de rechten en titels van eigenaars schonk aan twee van zijn grootste veldheeren en intiemste vrienden, Don Juan Jufré, eerste alcalde van Santiago, en Don Francisco de Riveros.
De alcalde daarentegen groette hem, toen de monniken weg waren, en stak hem familiaar de hand toe. Doch de komst van den adjudant, die den jongen man zocht, belette dat het tot een gesprek kwam. Bij den deur kwam hij Maria Clara tegen: ook hun blikken zeiden veel, al was 't heel wat anders dan wat de oogen der frailes uitdrukten. Ibarra was streng in den rouw.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek