Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 oktober 2025
Al die snotjongens die tegenwoordig naar Europa gaan..." "Maar luister nu toch 's even, weleerwaarde!" viel de alcalde in, die ongerust begon te worden over 't aanvallend karakter dier woorden. "Ze eindigen allemaal zooals ze 't verdienen", ging de monnik voort: "de hand Gods is erin te bespeuren; je zou blind moeten wezen, om 't niet te zien.
Daarop greep de pastoor de wijwaterkwast en besprenkelde daarmee de steenen. 't Oogenblik was gekomen, dat ieder zijn schep mortelkalk boven op den grondsteen zou strijken, zoodat de andere er goed vastgemetseld op zou komen te liggen. Ibarra bood den alcalde een troffel aan, op welk breed zilveren blad de dagteekening gegraveerd stond.
"Hij kon geen betere keus doen!" antwoordde deze laatste. De monniken keken elkaar aan. De blik wilde zeggen: "De Capitán-General doet weer een van zijn dwaasheden: hij beleedigt ons." Doch ze zwegen allen. "Ik heb er gisteren al van gehoord", zeide de alcalde, "maar toen was Zijne Excellentie nog niet vast besloten."
Maria Clara huiverde. "O!" riep de Capitán General, "veroorloof me, mejuffrouw, dat ik den wensch uitspreek, u terug te mogen zien, voordat ik de plaats verlaat: ik heb u nog zeer belangrijke dingen te zeggen. Meneer de alcalde, u zult me wel op de wandeling willen vergezellen die doe ik te voet nadat ik een onderhoud onder vier oogen met meneer Ibarra zal hebben gehad."
"Meneer, u bent wel vriendelijk... U moet op mijn persoontje maar niet letten," stamelde zij verlegen, "maar..." "Door uw aanwezigheid hier alleen doet u de tafel al genoeg eer aan," kwam de hoffelijke alcalde haar te hulp. "Meneer de pastoor," vervolgde hij luider, "ik merk op dat uw hoogeerwaarde den heelen dag stil en in gedachten is..."
Doch, een stoel nemende naast dien van den alcalde, vroeg hij te midden van een beteekenisvolle stilte: "Spraken de dames en heeren over iets? Gaat u dan voort." "We waren aan de toasten," antwoordde de alcalde. "Meneer Ibarra was juist bezig allen te bedanken die hem in zijn menschlievend werk ter zijde gestaan hadden, en hij sprak over den bouwmeester, toen uwe hoogeerwaarde..."
"Maar," hervatte de alcalde, die zag dat Ibarra zweeg, "u zult toch toegeven dat voor zekere gebouwen, bijvoorbeeld zoo'n school, wel een deskundige noodig is!" "Och wat, larie!" riep Padre Dámaso spottend, "wie een deskundige voor zoo iets noodig heeft, is een snertkundige!
"Nee!" antwoordden er enkelen, "'t was net zoo in Calamba. Men beloofde toen hetzelfde, maar de alcalde deed niets. We willen ons zelf recht verschaffen! Naar de kazerne!" Tevergeefs sprak de onderburgemeester ze toe: de menschen volhardden bij hun houding. Don Filipo keek om zich heen naar hulp uit, en zag Ibarra.
Don Filipo sprak met de oude Tasio: "Wat moet ik doen?" zeide hij, "de alcalde heeft mijn ontslag aanvrage niet willen aannemen. 'Voelt u zich niet krachtig genoeg, om uw plichten te doen? vroeg hij me." "En wat heeft u hem geantwoord?"
Padre Salvi volgde, stil en somber als altijd. "U kan altijd op mij staat maken wanneer 't een goed werk betreft," zei de alcalde tot Ibarra. "U heeft mijn steun, en ik zal u alles verschaffen wat u maar noodig heeft, of anders zal ik maken, dat anderen het u verschaffen." Naarmate men naderbij kwam, voelde de jongeman zijn hart popelen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek