United States or Zambia ? Vote for the TOP Country of the Week !
De ouders dezer laatsten waren in de wolken: zij, arme menschen van buiten, zouden nu hun kinderen zien eten aan een wit tafellaken, bijna net als de pastoor en de alcalde. De gedachte alleen was genoeg, om geen honger te hebben, en zoo'n gebeurtenis zou steeds, van vader op zoon, in de herinnering gehouden worden. Weldra hoorde men de verre tonen der muziek.
Daarentegen was hij verantwoordelijk tegenover den Alcalde Mayor voor al wat men bevolen, verordend of beschikt had, alsof alles uit zijn brein was gekomen. Doch, dit te zijner eere, hij had de waardigheid noch gestolen noch zich aangematigd: ze had hem vijf duizend peso's gekost en heel wat vernederingen. En naar ze hem opbracht, vond hij dat erg goedkoop. Wie dan?
"Wat me scheelt?" riep hij met donderende stem, vloekend, en, op een papier vol krabbels wijzend, ging hij voort: "Heb jij dezen brief niet aan den alcalde geschreven, en daarin gezegd dat ik me liet betalen, om 't dobbelen toe te laten, vuile sl...? Ik weet niet wat me let om je te vermorzelen!" "Komaan, waag dat 's!" zeide zij spotachtig lachend.
Ketter te zijn is overal een groot ongeluk, vooral in dien tijd, toen de provincie bestuurd werd door een 'alcalde', die zich op zijn vroomheid liet voorstaan, die met zijn bedienden hardop zijn rozenkrans bad; misschien deed hij het opdat iedereen hem hooren en met hem samen bidden zou.
Eindelijk kwam het langverbeide oogenblik dat men Padre Dámaso zou hooren. De drie geestelijken zetten zich in stichtelijke houdingen op in hun armstoelen, zooals de geachte correspondent 't zou uitdrukken. De alcalde en overige waardigheidbekleeders volgden. De muziek zweeg.
Doch Ibarra was al weg, om zich op de hoogte te stellen van Maria Clara's toestand. "Laat dit toch geen beletsel zijn om het feest voort te zetten, meneer Ibarra!" zeide de alcalde. "God zij geloofd! De doode is geen geestelijke en geen Spanjaard. We moeten uw behoud vieren. Och, och, als u toch 's die steen op u gekregen had!" "Ik had er een voorgevoel van! Een voorgevoel!" riep de notaris uit.
Doch de Franciskaner liet den alcalde niet aan 't woord. "U weet toch zeker wel," ging hij voort, "dat een leekebroeder van ons, de domste dien we hebben, een goed, mooi en goedkoop gasthuis heeft gebouwd. Hij liet flink werken en betaalde niet meer dan acht 'cuarto's' per dag, zelfs aan de menschen die van andere dorpen moesten komen.
"Er moet een aanklacht ingediend worden tegen den baas van 't werk!" was 't eerste dat de alcalde kon uitbrengen. Men onderzocht het lijk, legde de hand op zijn borst, maar 't hart klopte niet meer. De slag had hem aan 't hoofd getroffen, en 't bloed kwam hem uit neus, mond en ooren.