United States or Brunei ? Vote for the TOP Country of the Week !
Men ging de hoogmis vieren, de zoogenaamde mis met de "dalmatiek" 't witte priesterkleed , een als die van den vorigen dag, waarover de waardige correspondent gesproken had; alleen zou thans Padre Salvi de celebrant wezen, en onder de personen die tegenwoordig zouden zijn, behoorde de alcalde der provincie en tal van andere Spanjaarden en voorname lieden.
De vrome vrouwtjes sloegen kruisen, maar gingen onderwijl rustig voort met hun gebabbel. Juan Crisóstomo Ibarra had getelegrafeerd uit de provincie-hoofdplaats om tante Isabel en haar nichtje te begroeten, maar had geen verklaring gegeven van zijn wegblijven. Velen waren in den waan dat hij gevangen zat wegens zijn optreden jegens Padre Salvi op den bewusten avond van Allerheiligen.
De eenoogige hoofdkoster hield het boek in zijn handen, en een koorknaap de kwast en 't wijwater vast. De omstanders, met ontbloot hoofd om hen heen staande, bewaarden zulk een diep stilzwijgen, dat, ofschoon hij met zachte stem las, men duidelijk kon hooren dat de stem van Padre Salvi beefde.
De balken wankelen, de bindsels vliegen los, en alles stort in een seconde en met schrikkelijk gedruisch in elkaar. Een stofwolk stijgt op. Een kreet van ontzetting uit duizenden kelen vervult de lucht. Bijna al de omstanders vluchten in alle richtingen, slechts enkelen ijlen naar den kuil. Alleen Maria Clara en Padre Salvi blijven roerloos, bleek, sprakeloos op hun plaats.
Het gelach ging uit van de beek en kwam hoe langer hoe naderbij. "Ik wil 's zien of ik een nest kan vinden", zeide een mooie, lieve stem die den pastoor welbekend was. "Ik zou hem willen zien, zonder dat hij me zag; ik zou hem overal willen volgen." Padre Salvi verborg zich achter den dikken stam van een boom en begon te luisteren.
Iedereen had alleen oogen en ooren voor 't tooneel, behalve een: Padre Salvi. Hij scheen daar alleen gekomen te zijn, om Maria Clara gade te slaan, wier droefheid aan haar schoonheid iets zoo ideaals en belangwekkends gaf, dat ze er verrukkelijk uitzag.
"Zou 't niet beter zijn dat we ons eerst eens op de hoogte stelden, hoe hij denkt?" vroeg Padre Salvi, "dan vermijden we een schandaal...en...konden we hem eens herinneren... aan zijn verplichtingen jegens...den godsdienst..." "Uwe weleerwaarden gelieven binnen te komen, als 't u belieft!" zeide de adjudant.
Bleek en met opeengeklemde lippen verliet Padre Salvi het slaapvertrek. Zijn somber en met zweet bedekt voorhoofd ziende, zou men gezegd hebben, dat hij biechteling was geweest en geen absolutie had kunnen krijgen. "Jezus, Maria en Jozef!" zeide onze tante, en sloeg een kruis, om een slechte gedachte van zich te verjagen. "Wie snapt nu de jonge meisjes van tegenwoordig?!" De vervolgden.
Padre Salvi hervatte daarop langzaam en met wreeden spot in zijn toon: "Komaan, ik zie wel dat u geen misdadigers oppakt en evenmin weet wat de menschen onder uw orders uitvoeren. En u wilt de zedenmeester spelen en anderen leeren wat hun plicht is. U kent zeker wel het spreekwoord van de beste stuurlui?"...
"Niets?" hervatte Ibarra, terwijl hij hem zoo hard neerdrukte, dat hij hem op zijn knieën deed vallen. "Nee, ik verzeker 't u! Dat was mijn voorganger, "t was Padre Dámaso..." "O!" riep de jongeman uit. En hem loslatende, sloeg hij zich voor 't voorhoofd. Daarna verliet hij de arme Fray Salvi, en liep haastig naar zijn huis.