Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Alweder toegevendheid en gebeden?" morde Robrecht; "kunnen wij dan niets meer dan smeeken? Gij weet, oom, hoe ik onzen graaf verkleefd was, ondanks het onrecht dat ons werd aangedaan. Vorst Karel had mijnen vader zaliger vereerd en bemind. Ik was hem daarvoor dankbaar. Nu moet ik die dankbaarheid in mijn hart versmachten.
"Ik loop altijd met den wind in den rug, zooals Randolf zaliger placht te zeggen." De bankdirecteur nam een stoel en ging heel bij den lessenaar zitten, en scheen lang te willen blijven; hij was tot schertsen geneigd; dat stond den professor ook niet aan.
Dat mag je niet willen, dat kan je niet willen! Ik verbied het je ... O, verbied het me niet! smeekte zij, op den grond vallend en zijne knieën omhelzend. Laten we het samen doen. Het zal heerlijk zijn. Het zal roze en zilver en goud om ons zijn, als een zonsondergang. O, kan je je iets verbeelden wat zaliger zoû wezen?
"Dat weet ik niet. Zij was boven bij Joan: en daar is zij flauw gevallen." "Och dat hartje! toe! geef haar aan mij, je draagt haar zoo onhandig. Nu, mijn engeltje!" vervolgde zij, het kind met de vlakke hand op den rug tikkende: "huil maar, dat zal u goeddoen. Lieve Hemel! dat had Mevrouw zaliger moeten zien.... maar wat is er toch gebeurd, schatje?"
Bumble, »en ofschoon ik niet snurkte, zal ik snurken, gapen, niezen, lachen of huilen, net naar 't mij invalt; dat is mijn recht.« »Jouw recht!« smaalde juffrouw Bumble met onuitsprekelijke minachting. »Dat heb ik gezegd, juffrouw,« zei Mr. Bumble. »Een man heeft het recht, te bevelen.« »Goeie hemel! en wat heeft een vrouw dan voor recht, zeg me dat eens!« riep de weduwe van Mr. Corney zaliger.
Burchard trad met fierheid en zichtbaar toornig voor het hof. "Wat die listige mensch u zegt is valsch, geheel valsch!" riep nij met kracht. "De grond was mijn eigendom; ik heb hem geërfd van mijne moeder zaliger. Men heeft u bedrogen, heer graaf.
Maar het was niet altijd stormweer: en niet altijd raakten er vaartuigen in het gezicht van het slot te Murél aan den grond; doch mijn bloedverwant zaliger had een vrij zonderlinge en geheel eigene manier om te zorgen dat dit gebeurde, en de kans zoo voordeelig mogelijk voor hem te maken.
Steek die pastoorsparapluie onder uwen mantel, want wij zien er uit als boerinnen, die van hun dorp komen!» Vrouw Van Roosemael antwoordde hierop met eene stille stem, die den stempel harer hartsdroefheid droeg: «Siska, mijn kind, gij moogt zoo vies niet zijn. Ik ben gekleed gelijk mijne moeder zaliger gekleed was; en kan ik nu in mijne oude dagen gaan veranderen?
"Ja!" hervatte Geert, "ware ik maar zoo wijs geweest; maar ik dacht: Dat ons ja, moet ja zijn waerachtigh En ons neen moet wesen neen: en daarom zei ik eenvoudig van ja: en toen dacht ik, hij zou tevreden zijn; maar jawel! toen vroeg hij mij, of Mevrouw zaliger niet op een rare wijs aan Jonker Joan geraakt was, en of ik niet zoogoed wist als hij, dat de Jonker geen droppel Duitsch bloed in zijn aderen had? en toen werd ik zoo angstig, dat ik hem verzocht, er niet meer en met niemand over te spreken, en toen liep ik weg."
En het huis voor de zwervende zeelui zal heeten "Kamerheer Alvings Tehuis". En als ik het huis naar mijn goedvinden besturen mag, dan durf ik beloven, dat het den kamerheer zaliger waardig worden zal. Hm ... hm! Kom nu, mijn waarde Engstrand. Vaarwel, vaarwel! Wat is dat voor een huis waar hij van sprak? MEVR. ALVING. Dat is een soort asyl dat hij en dominee Manders willen oprichten.
Woord Van De Dag