Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
In de stad waarin Willem woonde, waren eenige heeren op de armenscholen gekomen en hadden gezegd: "Meneer, al de kinderen die gedurende een geheel jaar geen enkelen keer voor willekeurig schoolverzuim zijn aangeteekend, moet u eens opgeven!" "Dat wil ik wel doen, heeren," antwoordde Willems onderwijzer. "Maar welk plan heeft u daarmee?"
Na den dood van dominé Willems had hij er geen vriendenhuis meer dan dat der Verburgs, en sinds het overlijden zijner moeder had hij het stadje met opzet gemeden en er alle betrekkingen afgebroken; hij had dus niemand aan wien zich te wenden, en besloot dus maar om den zwaren tocht zelf te doen, die zoo snel en heimelijk moest geschieden als eenigszins mogelijk was, opdat Claudine er geene kennis van zou krijgen, om haar leed en ergernis te besparen.
Juist op het oogenblik dat Willems dokter de trap wilde opgaan, om zijn patiënt te bezoeken, hoorde hij de stem van Van Meerles oppasser achter zich, die aan de dienstmeid den brief overhandigde, met de woorden: "Van den luitenant Van Meerrle, voor mijnheerrr boven. Bescheid as je blieft."
Zij keek en keek naar dat zwijgende, koperen ding, draaide het in haar vingers rond, opende doelloos het deksel... Dáár zag zij een met potlood beschreven briefje liggen! Willems naam stond er onder! En zenuwachtig doorvloog zij den inhoud. »Lieve moeder," las ze, »ik schrijf dit in groote haast.
Die man verwekte bij haar in gelijke mate ontzag en ergernis. »Dat trof nu al wonderlijk dat ik heden juist getuigenis moest geven van Frits," sprak Willems zijne gade wat aarzelend en onrustig aanziende, toen zij alleen waren. »Hoe zoo! dat kondt gij toch in gemoede doen. Frits is immers een beste, eerlijke jongen?"
De uitval van Mathildes vader was weinig in harmonie met den zachten toon daareven door vrouw Willems aangeslagen. 't Was, volgens zijn bitse verklaring, wel een gunstig gekozen tijdstip om over een ondankbaren dief te komen spreken!
»Wat, hij profester, hij! Heb je zulke hooge gedachten van hem?" vroeg juffrouw Willems wat verslagen. »Ja, Sanne, zeker! En wat meer is, ik wensch van harte, dat hij het niet ontloopen mag." »Gij gelooft dus niet, dat hij met opzet de jongelui van je leering aftrekt?" »Wel zeker niet. Zou ik kwaad van mijne naasten gaan denken zonder aanleiding?
»Wil-je dat voor mij doen?" riep Willems, als verruimd en zijne hand drukkende. »Wel zeker, wil ik. En nu nog ééne vraag," hervatte Roestink, »hecht gij aan uwe Woensdag-avondbeurt voor deze week?"
»Neen! het is zóó beter," vervolgde Willems. »Ik ben daarbij tevreden in mijn stand, met mijn lot en...." »'t Was all' te vreên op God na," had dominé Roestink zijn collega kunnen toevoegen, maar hij deed dit niet. »En ik, heb er een goeden collega bij gewonnen," zei hij met een handdruk tot afscheid, »en d
Willems, die in zijne kwaliteit van liefhebber den beroemden schilder een bezoek had gebracht, en van diens kennismaking met den zoon van vrouw Snibs had gehoord, bracht die overhaaste vlucht natuurlijk in verband met de aanmoediging dezen door N. gegeven, en begreep nu maar voor Piet ongelukkig te laat dat diens roeping voor de kunst in vollen zin eene onweerstandelijke moest zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek