Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
En dan komen we straks weer hier bij u langs.« »Maar meester, dan ziet Jo den IJsel niet«, riep Klaas. »Nee, maar 't kan niet anders, ventje!« »Hij kan mijn jas wel aandoen, meester. Ik draag er nog een blouse onder, zie maar!« Klaas trok z'n jasje los. »Aan een jas alleen heeft hij niet veel.« Dat was waar. »Maar als een ander hem nou ook wat geeft!« Dat was een idee!
En dan: "Wacht, blijf jij nu even hier; ik moet het oogenblik waarnemen om óók een zoen aan ons ventje te geven." Philip verlaat nu de kamer en treedt in het kleinere vertrek ernaast. 't Is de slaapkamer der ouders van den kleinen Prits. En ginds zit hij in zijn tafelstoel, de blonde halfjarige guit met zijn groote blauwe oogen.
Wanneer zij het linnen en batist, de wol en de kanten op die wijze hanteerde en fatsoeneerde, stelde zij zich voor hoe, in een niet ver verschiet, die dingen om de poezele blanke leedjes van haar kindje heen zouden gewikkeld zijn, en zat zij met een heelen stapel wit goed op haar schoot, dat, door elkaâr, in een berg van plooyen, tot aan haar kin kwam, dan verbeeldde zij zich, daar al een rond ventje onder te hebben liggen, een huidje te voelen, met een jonge, reine warmte.
Te water met den muiter! Dienaars hier! 's Graven vrede!" riepen terstond een verwarde menigte stemmen, waaronder die van het zwarte ventje zich onderscheiden liet: en de zooeven nog rustige en vroolijke kring leverde een tooneel op van onrust en verwarring.
Soms verbaasden zich de menschen, dat de keuze van de mooie barones op een zoo onbenullig ventje als 't Barontje was gevallen. Dit had echter een grondige reden: mevrouw de barones, van burgerlijke afkomst, was door 't prestige van den adelstand verblind geweest.
Toen Vittskövle gebouwd werd, waren de menschen juist zoover gekomen, dat ze open haarden hadden, met een wijden schoorsteen voor den rook, maar die ook de meeste warmte meê de lucht in zonden. Als dat kleine ventje ooit heftig en ongeduldig was geweest, kreeg hij dien dag een goede gelegenheid om zijn geduld te oefenen. Nu had hij al bijna een uur onbewegelijk gelegen.
Wacht, hier onderaan" hij leest: "Hoe gaat het met Dorus? Geef hem bijgaand portret; dan kan hij zien, hoe zijn oom er uitziet; ik houd van het ventje; hij zal zich mij wel niet herinneren, want hij was maar vijf jaar, toen ik hem het laatst zag... Hm! Vijf jaar. Dus zes jaren lang was hij toen al weg. Uw broeder Adriaan."
't Kleine ventje, dat op zijn rug had gezeten, zat nu op een hoogtetje, aan den kant van 't bosch, en plukte een dennenappel uit elkaar om bij de zaadjes te kunnen komen. De kinderen waren zóó dicht bij hem, dat hij niet over het veld naar de witte gans durfde te loopen. Hij verstopte zich gauw onder een groot dor distelblad, en liet meteen een waarschuwend roepen hooren.
Zij voelt Willem's hand op de hare; hij glimlacht haar bemoedigend toe. "Het zal nu niet lang meer duren, moedertje!" Nu hebben zij toch werkelijk iets gehoord. "Maatje!" Ze is reeds bij hem. "Wel, hoe gaat het?" vraagt zij vroolijk. "Ik heb honger." Welk een muziek! "Goed, ventje. Een eitje dan?
Dat Frerik steeds sprak zoo als hij 't meende, erkennen wij gaarne; doch dat hij somwijlen iets meende dat niet zoo was, zullen wij later zien. Bart eindelijk, de nu zestienjarige Bart, was een klein dik ventje; werken kon hij zoogoed als de beste, maar kunnen is geen willen, en aan 't willen, zie, daaraan haperde het.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek