Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
Sowerberry vond dat heel grappig wat niet meer dan gepast was en lachte een heele poos zonder ophouden. »Ja, ja, meneer Bumble,« zei hij eindelijk, »'t valt niet tegen te spreken, dat de kisten, sedert het nieuwe systeem van voeding werd ingevoerd, ietwat smaller en ondieper zijn dan vroeger, maar we mogen wel eens een voordeeltje hebben, meneer Bumble.
»Ja juffrouw, dat is zeker een zegen!« was het antwoord. »Ik hoop nou maar, dat dit den baas een les zal zijn, om niet meer van die verschrikkelijke schepsels in huis te halen, die van de wieg af geboren moordenaars en roovers zijn! Die arme Noah! 't Scheelde maar weinig of hij was vermoord, toen ik binnenkwam.« »Arme jongen!« zei juffrouw Sowerberry en keek Noah medelijdend aan.
Ook had hij een penny in zijn zak, een geschenk van Sowerberry, toen hij zich bij een of andere begrafenis bijzonder goed van zijn taak gekweten had. »Een schoon hemd,« dacht Oliver, »is wel heel prettig en twee paar gestopte kousen ook, en een penny ook; maar ze geven niet veel als je vijf en zestig mijl af moet leggen in den winter.« Doch ofschoon Oliver's gedachten heel vlug en juist waren in het wijzen op moeielijkheden, waren zij evenals die van de meeste menschen volkomen buiten staat eenig uitvoerbaar middel aan te geven om de moeilijkheden te boven te komen; dus nadat hij geruimen tijd gedacht had zonder tot een besluit te komen, hing hij zijn bundeltje over den anderen schouder en sjokte verder.
Juffrouw Sowerberry kwam te voorschijn uit een klein kamertje achter den winkel; ze was een klein, tenger, verschrompeld vrouwtje, met een vinnig gezicht. »Vrouwlief,« zei Mr. Sowerberry eerbiedig, »hier is de jongen uit het armhuis, waar ik je van gesproken heb.« Oliver boog opnieuw. »Goeie hemel!« zei de vrouw van den lijkbezorger, »wat is hij klein!« »Ja, hij is nogal klein,« antwoordde Mr.
Terwijl juffrouw Sowerberry dit zeide, liet zij een hysterisch lachje hooren, dat op verschrikkelijke gevolgen wees. »Maar vrouwtje,« zei Mr. Sowerberry, »ik wou juist je raad vragen.« »Nee, nee, laat dat maar,« antwoordde juffrouw Sowerberry met een gemaakte stem; »vraag aan iemand anders raad.« Hier volgde een tweede hysterische lachuitbarsting, die Mr. Sowerberry ten zeerste verontrustte.
»Kom,« zei Sowerberry, terwijl hij zijn hoed nam, »hoe eer dat karweitje gedaan is, hoe beter. Noah, let op de winkel. Oliver, zet je muts op en ga mee.« Oliver gehoorzaamde en volgde zijn baas op zijn ambtelijken tocht.
Sowerberry beraadslaagde vijf minuten met de Regenten; toen was het vastgesteld, dat Oliver nog dienzelfden avond naar hem toe zou gaan »op proef« dat wil in het geval van een gemeente-leerjongen zeggen, dat als de baas na korten proeftijd bevindt, genoeg werk uit den jongen te kunnen krijgen, zonder al te veel voedsel in hem te brengen, hij hem voor een aantal jaren kan behouden om met hem te doen wat hij wil.
En trotsch er bij, vrees ik.« »Trotsch? wat u zegt!« riep Sowerberry uit met een grijns. »Nee maar, dat is te veel.« »O, 't is om misselijk van te worden,« antwoordde de bode. »Je zou er je gal bij uitspuwen, meneer Sowerberry!« »Zeg u dat wel,« stemde de lijkbezorger toe.
Bumble één of twee jongens een paar klappen; de geestelijke heer las zooveel van den lijkdienst als in vier minuten afgeraffeld kon worden, gaf zijn opperkleed aan den koster en ging zijns weegs. »Nou Bill,« zei Sowerberry tot den doodgraver, »gooi 't maar dicht!« Dat was geen moeielijk werk, want het graf was zoo vol, dat de bovenste doodkist slechts enkele voeten onder de oppervlakte lag.
Sowerberry was een lange, knokige, sterk-gebouwde man, gekleed in een kaal zwart pak met gestopte katoenen kousen van dezelfde kleur en bijbehoorende schoenen. Zijn gezicht was van nature niet aangelegd om te glimlachen, doch in 't algemeen scheen hij wel geneigd tot de boertigheid, die bij zijn beroep behoorde. Terwijl hij naar Mr.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek