Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
Er zijn oogenblikken, dat de vrouw, als een sombere en berustende godin, de hulde der liefde aanneemt. "Ween niet," zeide hij. Zij lispelde: "Omdat ik misschien moet vertrekken, en gij mij niet volgen kunt!" Hij hernam: "Bemint ge mij?" Zij antwoordde hem snikkend, dat hemelsche woord, 't welk nooit bekoorlijker dan in tranen is: "Ik aanbid u!"
"Kijk eens, Marcel," zeide Mimi snikkend. En de dekens wat terugslaande, liet zij den schilder haar schouders, haar hals en haar armen zien. "Goede God!" riep Marcel verschrikt uit. "Arme meid!" "Zie je wel, beste jongen, dat ik mij niet vergis en dat ik spoedig sterven zal?" "Maar hoe is dat in zoo'n korten tijd kunnen gebeuren?" vroeg Marcel.
"Negen en zestig realen," antwoordde snikkend de gauwdief. Zijn meester stond bij dit antwoord geheel verbijsterd en hief van verbaasdheid beide handen omhoog; doch de ridder beval hem, die som terstond zonder tegenspraak te betalen. "En al moest ik hier nu zoo dadelijk op de plaats dood blijven, dat geld geven kan ik niet," riep de boer. "Ik sleep de realen maar zoo niet in mijn zak mee.
Zij hoorde de voetstappen van haren man; zij voelde hem nader komen; zijne armen werden om haar heengeslagen; zijne tranen droppelden op haar gezicht, en zij ontwaakte. Het was geen droom. Het daglicht was lang verdwenen; haar kind lag gerust naast haar te slapen, eene kaars op een tafeltje verspreidde een flauw licht, en haar man zat snikkend bij haar bed.
Tante Polly zeide Sid en Marie dien avond met een buitengewone hartelijkheid "goedennacht," en Sid perste zich een paar tranen uit de oogen, terwijl Marie luid snikkend naar boven ging.
Zij stuurde het snikkend dienstmeisje naar bed, en wachtte op de komst van Smul. Zij hoorde weldra een geluid van voetstappen in de duisternis over het erf en opende met kloppend hart de voordeur. "Ivo, zij-je 't gij?" riep ze. Haar stem klonk zwak en onvast. Zij spande al haar krachten in om sterk en kalm te blijven en haar gezag te handhaven.
Wat zal ik doen?" zeide zij snikkend en viel hulpeloos in een stoel neder. "Waarom is u zoo ontroerd, Anna Arkadiewna? Zoo iets komt dikwijls voor. U moet uitrijden en u wat verstrooien," antwoordde het meisje. "Ja, ik wil uitrijden!" zeide Anna zich bezinnende en stond op. "En komt in mijn afwezigheid een telegram, zend het dan naar Darja Alexandrowna.... Of neen, ik kom zelf spoedig terug."
Tot aan haar lippen toe wit, ging zij hem voorbij het huis in, en zij liep hem omver op de trap, toen hij haar rok niet wilde loslaten, zoo heftig stormde zij naar boven. Helle begon vreeselijk te huilen, niet zoozeer van pijn als wel van angst doch zij gaf er geen acht op. Snikkend wierp zij zich over het lijk in het kleine kamertje en riep steeds woester en woester: "Frans! Frans!
Moeder Jane, bij het zien van den Russischen lijfeigene, werd plotseling doodsbleek; zij uitte een kreet van ontroering... In 't volgende oogenblik lag zij, snikkend van blijdschap, in de armen van haar oudsten zoon. »En vader?..." was Willems eerste vraag. »Leeft niet meer!" zei moeder Jane somber.
Zij trachtte daarbij te lachen, maar het lukte niet met geweld kwamen de tranen voor den dag; hartstochtelijk sloeg zij de armen om den hals der oude vrouw, en snikkend klonk het nogmaals van hare lippen: "Ik kon immers niet anders, tante ik kon niet!" Zestiende Hoofdstuk.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek