Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 oktober 2025
Maar eens gelukte het de Engelsche signorina haar te overwinnen. Zij had ook iets om mee te strijden en te overwinnen. De geheele markt stond vol gedekte tafels. En zij had wijnvaten laten stapelen langs de steenen bank, die langs den geheelen muur der domkerk loopt. Zij had het uitgestorven nonnenklooster herschapen in een provisiekamer en keuken.
Het was wonderbaarlijk te zien, hoe nu de gelaatstrekken der jonge signorina verteederden, hoe haar blik verhelderde en hoe haar oogen begonnen te stralen. Nu bleek het, dat zij een groote schoonheid was. "Giannita," zei ze zacht, nauwelijks hoorbaar, "geloof je dat dit een wonder is? Geloof je, dat God een wonder kan laten geschieden om mijnentwille?" "Ja, ja," fluisterde Giannita.
Het was alsof hij een koningin ontmoet had, die van haar troon gestooten was. En er kwam een brandend verlangen over hem, haar weer de kroon op het hoofd te zetten en den koningsmantel om de schouders te slaan. Daarom vroeg don Matteo haar of haar vader niet spoedig uit de gevangenis zou komen en waarvan hij dan leven moest. De signorina antwoordde dat hij zou leven van haar arbeid.
"Don Ferrante weet wel, dat de glans van zijn ouden naam niet verduisterd zal worden door een huwelijk met u. "Maak geen bezwaren om die reden, signorina, indien ge anders met don Ferrante zoudt willen huwen." Maar signorina Palmeri herhaalde wat zij gezegd had. Don Ferrante moest niet trouwen met een dochter van een misdadiger.
"De signorina zal over een half uur het paleis verlaten," zei de bediende. Giannita geraakte buiten zich zelf: "Maar ik ben haar godszuster, haar godszuster, versta je mij niet?" zei ze tegen den knecht. "Ik moet haar spreken." De bediende glimlachte, maar verroerde zich niet. Maar Giannita wilde niet afgewezen worden. Zij was immers door God gezonden.
Meine Herrschaften, indien het u wezenlijk ernst is met uwe begeerte naar ons nederig tapsel, tracht u dan met dit vrouwentimmer te verstaan. De kapelaan staat wel in het boek; maar de eigenlijke domina hier, is Signorina Barbara." Ondertusschen had het vrouwentimmer in quaestie fluks de glazen al voor ons volgeschonken. De kapelaan dronk mee als een bisschop.
Muziek was in zijn hart, hij was een goed mensch en hij dacht: Vervloekt zijn al deze fondsen, bijeengebracht voor noodlijdenden, die de menschen slechts in het ongeluk storten! "Is dit niet de arme signorina Palmeri, wier vader genomen heeft van een liefdadigheidsfonds en die zich nu zoo schaamt, dat zij haar gelaat niet durft toonen?
Hoe zou hij haar toch kunnen redden uit het spookhuis, uit de armoede en van den last der schande die haar drukte? Maar toen vielen zijn oogen op het kleine Madonnabeeldje boven het bed. De jonge signorina was dus een geloovige. Nu werd de geest vaardig over don Matteo. Hij voelde dat God hem gezonden had, om deze arme vrouw te redden.
De signorina boog zich over tot Giannita. "Nu!" zei zij angstig. "Je moet mij voor je laten doen, wat in mijn macht staat, want ik heb je lief," zei Giannita en gleed op de knieën, terwijl ze de armen om haar godszuster sloeg. "Heb je niets anders te zeggen?" vroeg de signorina. "Dat zou ik gaarne willen," zei Giannita, "maar ik ben immers maar een arm meisje."
Micaela Palmeri was op reis naar Diamante in gezelschap van Giannita. Ze hadden 's morgens om drie uur plaats genomen in den postwagen en ze waren langs den schoonen weg gereden, die zich van den voet van den Etna langs den berg omhoog slingert. Maar het was nog geheel donker. Ze hadden niets van de omgeving kunnen onderscheiden. De jonge signorina beklaagde zich volstrekt niet daarover.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek