United States or Sierra Leone ? Vote for the TOP Country of the Week !
En hij redde Gela." "Ik vind je verhaal niet zeer amusant, Micaela," zei cavaliere Palmeri met een poging het af te breken. "'t Is toch even belangrijk als uw vorschingen," zei ze kalm. "Maar ik wil u iets vertellen. Op een dag ging ik naar uw kamer om een boek over archeologie te halen. Toen ik zag dat uw boekenkast vol was met geschriften over de phylloxera, den wijnbouw en de wijnbereiding."
Muziek was in zijn hart, hij was een goed mensch en hij dacht: Vervloekt zijn al deze fondsen, bijeengebracht voor noodlijdenden, die de menschen slechts in het ongeluk storten! "Is dit niet de arme signorina Palmeri, wier vader genomen heeft van een liefdadigheidsfonds en die zich nu zoo schaamt, dat zij haar gelaat niet durft toonen?
Hij was toegerust als een geschiedvorscher met een schraapijzer in den gordel, een spade op zij en een grooten ransel op den rug. Iederen avond als cavaliere Palmeri thuis kwam, vertelde hij donna Micaela van Dominico. Gedurende deze jaren, dat ze samen op den Etna gezocht hadden, had Dominico zich tot een archeoloog ontwikkeld. Dominico week af van den weg, zoodra hij een ruïne ontdekte.
Toen donna Micaela de oogen opende, wist zij niet of zij gedroomd had of dat zoo iets misschien werkelijk eens gebeurd was. Gaetano kon immers heel goed eens in het palazzo Palmeri geweest zijn om zijn beelden te verkoopen, ofschoon zij het vergeten was; maar nu hadden de amandelbloemen dat voorval weer in haar geheugen geroepen. Maar dit was hetzelfde.
Trotsch was zij ook op haar geweest. Zij had zich zelf voornamer gevonden dan de anderen, omdat zij zulk een godszuster had. Als zij nu eens naar haar toeging, omdat zij toch in de stad was? Dat zou glans geven aan haar geheele reis. Terwijl zij daaraan dacht en dacht, kwam er een courantenjongen aan. "Giornale da Sicilia!" schreeuwde hij. "De zaak Palmeri! Groote oplichterijen!"
Zij liet ook het vuur dooven in den haard en zond om een blinden zanger, opdat hij elken dag in het paleis zou komen om klaagliederen te zingen. Zij liet het aan Giannita over cavaliere Palmeri te verplegen, opdat zij zelf stil in de sterfkamer zou kunnen zitten tusschen de treurende vrouwen.
"Ik wilde eens zien met welke geleerde mannen ge in briefwisseling waart. 't Verwonderde mij dat de brieven altijd geadresseerd waren aan presidenten of secretarissen van landbouwvereenigingen." Cavaliere Palmeri was niet in staat een woord te spreken. Donna Micaela genoot onbeschrijfelijk hem zoo machteloos te zien. Ze keek hem vast in de oogen.
En don Ferrante zou gaarne geweten hebben of de advocaat en don Matteo en al de anderen slechts kwamen om hem te verwijten, dat hij cavaliere Palmeri wilde wegzenden. 't Bloed begon aan zijn slapen te kloppen. De winkel begon met hem rond te draaien. En onophoudelijk kwam er iemand binnen om te vragen: "Hebt ge ooit zulk een vreeselijk klokgelui gehoord?" Maar wie niet kwam was donna Micaela.
Micaela Palmeri was op reis naar Diamante in gezelschap van Giannita. Ze hadden 's morgens om drie uur plaats genomen in den postwagen en ze waren langs den schoonen weg gereden, die zich van den voet van den Etna langs den berg omhoog slingert. Maar het was nog geheel donker. Ze hadden niets van de omgeving kunnen onderscheiden. De jonge signorina beklaagde zich volstrekt niet daarover.
Toen had Micaela Palmeri rechts van den weg den machtigen Etna gezien, die een groot stuk van den hemel sneed. Ver achter den berg ging de zon op, en toen de bovenste rand der zonneschijf zich over den bergtop verhief, scheen het alsof de witte sneeuwberg begon te gloeien, en vonken en stralen verspreidde. Maar Giannita verzocht haar naar den anderen kant te zien.
Woord Van De Dag