Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 oktober 2025
"Ben, ik zou het, op mijn woord dolgraag doen, maar tante Polly... Jim vroeg het ook, maar zij wou het niet hebben; Sid ook, maar hij mocht evenmin. Begrijp je nu niet, dat ik er voor verantwoordelijk ben? Als je eens kladden op de schutting maakte, als er iets mee gebeurde...." "O, ik zal wel oppassen. Toe laat me het maar eens probeeren. Ik zal je het klokhuis van mijn appel geven."
Op zekeren morgen aan het ontbijt zeide Sid: "Tom, je woelt tegenwoordig den ganschen nacht door en je praat zoo in je slaap, dat je me uren wakker houdt." Tom verbleekte en sloeg de oogen neder. "Dat is een kwaad teeken," zeide tante Polly, ernstig. "Je hebt toch niets op je geweten, Tom?"
"Niet, dat ik weet," antwoordde de knaap, doch zijne hand beefde zoo, dat hij zijne koffie op het tafelblad stortte. "En je praat zulken onzin," zeide Sid. "Gisterenacht riep je: 'Het is bloed, het is bloed, dat is het! Dat heb je wel twintig keer gezegd. En je zei ook: 'Plaag me niet zoo; ik zal het vertellen," "Vertellen? Wat zul je me toch vertellen?" vroeg tante.
Wat liet ik Sid, Tom? Wat liet ik Sid doen?" "U liet hem u O u liet hem de deur dichtdoen!" "Hemelsche goedheid! Zoo iets heb ik nog nooit gehoord! Zeg mij niet meer, dat droomen bedrog is. Sientje Harper zal dit weten, eer ik een uur ouder ben. Het zal mij eens benieuwen of zij mij nu nog zal bespotten over mijne lichtgeloovigheid!" "O, tante, het wordt mij zoo klaar als het licht!
Gretig trok hij dien dan ook onder de dekens uit en hield hem in de hoogte, on hem te onderzoeken. Ofschoon hij de verschijnselen van de kwaal niet kende, dacht hij dat het toch wel de moeite waard was het eens te wagen en begon bitter te steunen. Maar Sid sliep door. Tom steunde harder en verbeelde zich, dat hij werkelijk pijn begon te gevoelen. Sid bleef onbeweeglijk liggen.
"Sterven?" "Ja, wacht niet; kom gauw mede." "Onzin! Ik geloof er niets van." Desniettemin vloog zij doodsbleek en met bevende lippen de trappen op en Sid en Marie achter haar aan. Toen zij voor het ledikant stond, bracht zij met moeite uit: "Tom, wat scheelt er aan?" "O, lieve tante, ik...." "Wat scheelt er aan? Wat heb je, kind?" "O, lieve Tante, ik heb het koudvuur in mijn zieken teen."
Het eindresultaat was, dat zij verklaarden liever een jaar lang bandieten in de wouden van Sherwood, dan voor altijd President van de Vereenigde Staten te willen zijn. Tom en Sid werden dien avond als gewoonlijk on halftien naar bed gezonden. Ze zeiden hun avondgebed op en Sid was spoedig in een zoeten slaap verzonken. Tom lag met koortsachtig ongeduld het middernachtelijk uur af te wachten.
"Jawel! Ach, steun zoo niet, Tom! 't Is zoo vreeselijk. Hoe lang heb je al zoo gelegen?" "Al uren. Ai, o! maak niet zoo'n beweging, Sid; je zult me vermoorden." "Tom, waarom heb je me niet eer geroepen? O, Tom, houd op. Ik kan het niet meer aanhooren, Tom, wat scheelt er aan?" Als ik zal heen...." "O, Tom, gij gaat toch niet sterven, niet waar? Och, doe het niet, Tom. Misschien...."
Ga voort, ga voort!" "En het was mij, als zeidet gij: 'Wel, ik geloof, dat de deur..." "Ga voort, Tom!" "Laat mij een oogenblikje, een klein oogenblikje bedenken. O ja, u zei, dat u dacht dat de deur open was." "Zoo waar als ik leef, dat heb ik gezegd! Heb ik niet, Marie? Ga verder!" "En toen en toen ik ben er niet zeker van, maar toen meende ik, dat u Sid de deur liet..." "Nu!
Bij menschengeheugenis was de kerk nooit zoo vol geweest. Toen iedereen gezeten was, volgde er een akelige pauze; want, zie, daar kwam tante Polly binnen, gevolgd door Sid en Marie, en daarachter de familie Harper, allen in diepen rouw gekleed. De geheele vergadering, de predikant niet uitgezonderd, rees eerbiedig op en bleef staan, totdat de rouwdragers in de voorste bank hadden plaats genomen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek