Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 mei 2025
Toch meende ik in mijne verdooving eenig gerucht te hooren; net werd donker in den tunnel. Ik zag oplettender toe en verbeeldde mij den IJslander te zien verdwijnen met de lamp in de hand. Wat beduidde dat vertrek? Verliet Hans ons? Mijn oom sliep. Ik wilde schreeuwen. Mijne stem kon geen uitweg vinden over mijne verdroogde lippen. Het was stikdonker geworden en het laatste geluid stierf weg.
Deze werd in de eerste dagen van Maart, toen men in het naburige woud een wilden Ooruil hoorde schreeuwen, aan beide pooten gekluisterd, buitenshuis geplaatst, waar hij weldra bezoek kreeg van zijn in vrijheid levenden neef, die hem vervolgens geregeld iederen nacht met voedsel voorzag.
Die negers schreeuwen en gillen, dat hooren en zien vergaat: wij onderscheiden eenige spaansche en engelsche woorden en verder een aantal woorden aan het creolen-fransch ontleend. Wij nemen plaats in een dezer kanos en roeien naar den wal.
De reden van dat schreeuwen was, dat zij mij moeilijk bij konden houden, want de vloed dreef mij met zoo'n ontzettende vaart voort, dat ik er duizelig van dreigde te worden. En ik moest al mijn bedaardheid bewaren.
"Dat beest is de plaag van mijn leven," zuchtte ze, terwijl ze de rose verhevenheid van haar hoofd nam, en Laurie schrijlings op een stoel ging zitten. "Gisteren, toen Tante sliep en ik mijn best deed zoo stil als een muis te zijn, begon Polly opeens in zijn kooi te schreeuwen en te klapwieken. Ik liet hem er dus uit en vond er een groote spin in.
De deur ging dicht en op slot. Klaas werd bleek van den schrik. Hij begon te beven over al zijne leden, en het angstzweet brak hem uit. Hij hoorde Frans schreeuwen. "Flipsen! Maar Flipsen!" jammerde Klaas. "Dat is eene vergissing, geloof me. U moet ons niet opsluiten, want..." Klaas bleef midden in zijne redevoering steken, want Flipsen had de tweede deur geopend en duwde Klaas naar binnen.
Misschien zou hij nog meer gezegd hebben, doch daar kwam Simon met drie andere jongens aan die ons gevangen namen onder het schreeuwen van: "Spanje! Spanje! de ziekentrooster en de konstabelsmaat van den vijand! Hangen! hangen!" "Ik en wil niet hangen! Ik en heb niet gevochten ofte gekrabbeld! Ik heb maar staan kijken! Blijft van mijn lijf of ik zal "moord" roepen!"
"Vandaag nog niet?" vroeg Jantje, wiens lippen weer zenuwachtig begonnen te beven. "Neen, vandaag nog niet, Jan. Maar dat hindert niet. 't Is hier in de school ook wel prettig." Jantje was dit echter in 't geheel niet met haar eens, wat duidelijk bleek uit het feit, dat hij het weer verschrikkelijk op een schreeuwen zette. Er kwam geen einde aan.
Hij trachtte het uit te schreeuwen, want de adem van die vrouw was een ijskoude rukwind. Zij zeide hem, dat zij voornemens was geweest hem te behandelen, zooals zij den ouden man naast hem had behandeld, maar dat zij dit had nagelaten met het oog op zijn jeugd en zijn schoonheid.
"Al wat wij doen kunnen, is hen aan te moedigen met woorden," zeide Zweder; en terstond begon hij met luider stemme te schreeuwen: "Holland! Holland! Beaumont
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek