United States or Pakistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
De professor was zoo heftig geworden, dat hij zich bijna versproken had; maar Abraham reikte hem beide handen, en zei: "Ik kies U, Vader!" Dat zei hij ernstig en met overtuiging. Zijn onrustige stemming van dien morgen was nu geheel overwonnen.
»Ja," riep hij uit. »Zij is het vrienden!.... Ja, dat is de kleine Hulda, die ik van Dal hierheen gevoerd heb!" En zich omkeerende, ging hij voort. »En dat is Joël, haar kloeke broeder!" De toejuichingen namen schier geen einde. De professor maakte van een oogenblik van kalmte gebruik, om de menigte lachend toe te roepen: »Pas dan toch op, en drukt mijne beschermelingen niet dood!"
Ik meende zelfs op te merken, dat hij weder naar de oppervlakte der aarde steeg. Deze neiging werd des morgens omtrent tien uur zoo in het oog loopend en bij gevolg zoo vermoeiend, dat ik verplicht was mijn tred te matigen. "Wat scheelt er aan, Axel?" zeide de professor ongeduldig. "Wat er aan scheelt? dat ik niet verder kan", antwoordde ik.
Al zijn er buiten aan de kerk nog sporen overgebleven van de gothische kerk uit het eind der veertiende eeuw, toen de zegevierende koning van Hongarije haar liet bouwen, wiens standbeeld vóór den ingang tegenover dat van markgraaf Hendrik van Moravië staat, van binnen is al het oude geheel verdwenen, zoo zelfs, dat men meende, dat alleen de middentoren van den gevel van het oude gebouw was overgebleven, totdat een kundig archaeoloog, professor Petschnigg, bewees, dat de oude kerk opgenomen was in de kerk van de zeventiende eeuw.
"Zoudt gij bij toeval een durfniet zijn? Klim!" antwoordde de professor onmeedoogend. Ik moest dus wel volgen, terwijl ik mij stevig vasthield. De open lucht bedwelmde mij; ik voelde den toren door de rukwinden slingeren; mijne beenen wilden mij niet langer dragen; ik kroop weldra op de knieën, toen op den buik; ik sloot de oogen; ik kreeg neiging tot braken.
Het sliep, totdat de prins uit het sprookje door het bosch kwam, en het wakker maakte. Ach ja, 'die erste Liebe ist die beste', maar die mag ik niet verwachten." "Ja, de eerste liefde is de beste; wees dus maar tevreden, want ik heb nooit een andere gehad. Teddy was maar een jongen, en kwam gauw zijn verliefdheid te boven," zei Jo haastig, om den professor uit den droom te helpen.
Op dit oogenblik ging de deur van den salon open, en de kapitein verscheen. Hij zag mij en zei, zonder inleiding, op aangenamen toon: "Zoo, mijnheer de professor, ik zocht u. Kent gij de geschiedenis van Spanje?"
De professor liet hem den tijd dien indruk goed in zich op te nemen, en zei toen: "Ja, laat ons hopen, met de hulp van onzen lieven Heer, dat je ons niet weer zulk een groot verdriet doet." Neen, dat zou Abraham zeker niet! hij voelde zich zóó gebroken, zoo verbrijzeld en zoo dankbaar voor de vergiffenis; er zou zeker nooit meer een sprank van verzet in hem opkomen.
De professor was verstomd over zoo'n onwetendheid, en kon niet anders dan hem laten druipen. Toen de student weer buiten kwam, voelde hij zich diep ongelukkig. "Nu krijg ik mijn betrekking niet," dacht hij, "en dat is de schuld van dien overblijver. Waarom moest hij ook juist vandaag met het handschrift komen! Maar zoo gaat het, als men behulpzaam is."
Hij had naar den raad van professor Van Dam alles onderteekend, en de voldoening gesmaakt, dat men zijn naam met lof noemde, mochten ook hier en daar zich stemmen doen hooren tegen het gewaagde en al te philanthropische karakter zijner economische bespiegelingen. Doch dit scheen van minder gewicht, als zijn vriendelijke Maecenas, Van Dam, maar te vreden was.
Woord Van De Dag