Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 mei 2025
"Ja," antwoordde Paul, "ik zie een groot paleis, dat glanst van goud en zilver." "Nu zijn we er!" riep de vogel, en hij zweefde naar beneden en liet Paul van zijn' rug stappen. Paul wist niet, hoe hij den vogel wel bedanken zou; maar de vogel bleef niet lang op dank wachten. In een oogenblik was hij weer opgestegen en uit Pauls oogen verdwenen.
Toen schrok zij, licht, en voelde tegelijk Pauls hand in de hare en op haar voorhoofd even zijn lippen. Ze waren droog en gloeiend. Annie rilde; dof-duizelig hoorde zij niets van wat hij zei, noch wat ze zelf prevelde.... 't Was weer of een wilde warrelwind in 't open buitene z'n sterke armen om haar heen geslagen had, verbijsterend.... De heele kamer was vol bloemengeur en zomersche lucht....
Ze bracht het gesprek op Paul; hij was in den laatsten tijd ernstig en degelijk geworden, geheel anders dan vroeger. Frédérique's lichte verlegenheid was weêr zichtbaar, maar Pauls moeder dacht er niet aan dezen avond ontferming te toonen. Het was Paul voor en Paul na. Ach, hij was nooit kwaad geweest.
Pauls hartelijkheid voor Eline trof haar, terwijl ze dien cynischen klank, die satirieke tint in zijn stem, dat luchtig minachtende in zijn wijze van spreken miste. Vage droombeelden rezen in haar op; vroeger had zij Eline gaarne de vrouw van Henk zien worden; thans zag zij in haren geest iets als een onbestemde teederheid tusschen Eline en Paul.
Dat die man zich weer zoo kwaad had gemaakt, zich zoo aangesteld!... In 't naar huis rijden had Louis 't nog tegen Annie over Pauls gedrag. Al was hij dan dronken geweest, het kwam niet te pas; hij moest dan zijn maat maar kennen!... Louis zou hem morgen er over
Als werd hij op iets kleins, iets lafs betrapt, zoo kwam nu over Paul een blindende verwardheid en beschaming..., hij voelde, weeïg warm, zich blozen, mompelde: "Hè?... Wat?... Wat meen je daarmee?..." Toen lei de oude man in-eens z'n groote hand vertrouwlijk op Pauls schouder: "Staat je verdriet soms in verband met dat portret.... Wie is 't?..."
Maar vijf kwartier later kwam hij thuis, op zijn kamer; geeuwde herhaaldelijk luid, ontkleedde zich bedaard, en begaf zich te bed, en hij sliep vast en gerust tot negen uur in den morgen. Toen stond hij dadelijk op en haastte zich met z'n toilet. Want hij moest gauw naar kantoor, 't zou een drukke belangrijke dag zijn.... Dien nacht had het uitgestormd in Pauls gemoed.
In weerwil van Pauls verklaring, werd zijn zelfbeschuldiging, bij eenige overweging, al spoedig zoo ongegrond bevonden, dat er van een voorloopige inhechtenisneming zelfs geen sprake kon zijn, terwijl de woorden van Deine, die nog denzelfden middag tot haar geheele bewustzijn terugkwam, alle verdenking van den jongen verwijderde, ofschoon zij volstandig bleef weigeren den naam te noemen van den man, die haar laatste kracht had gebroken, en de levensdagen, die haar nog zouden resten, door schandelijk geweld had verdonkerd.
En zij droeg de finale, minder in overweldigende wanhoop, dan in weeke smachting voor, zoodat Pauls hooge borsttonen beter uitkwamen dan in het begin, maar het visioen was voorbij, het tooneel, het publiek, Fabrice waren verdwenen. "Adieu, ma Juliette!" zong Paul haar toe en zij antwoordde met een lichten kreet, waarin hij instemde: "Toujours
Frédérique verzamelde al hare kracht om te veinzen. Maar ach, het ging haar zoo slecht af.... Maar mevrouw, ik verzeker u, er is niets! riep zij met een trillende stem en zij kon niet verhinderen, dat heure oogen vochtig wierden. Er is niets, niets! Pauls moeder zag haar ongeloovig aan. Lieve meid, wat kan je jokken. Wat kan je vreeslijk jokken! Foei!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek