Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 1 juni 2025
De knaap sloeg de oogleden op en staarde als verblind in twee blauwe glanzen. Wie zijt ge, heer? vroeg hij, als vervoerd. Ik ben, zei de Apostel; een, die aan je gelijk was, mijn kind. Ik verloor mijn grooten Broêr, wiens boezemvriend ik was, al was Hij grooter dan ik. En ik kwijnde weg, tot ik niet meer kwijnde, omdat ik genas....
Moed, Walter; moed! Voort nu. Ja, voort! Zóó, het licht is al uitgeblazen. Voort! "Nacht vader. Zondag zeker weerkomen vader!" klinkt het nog eens aan moeders zij. En moeder Bertha.... Wat! wie.... wat is er? Eensklaps gaan haar matte oogleden open; ze tast met de hand voor zich uit. "Walter, Walter!" roept ze. Hoort ze de deur niet zachtjes sluiten?
Zij opent de oogen, die met bloed beloopen zijn; de oogleden zijn paarsch, armen en voeten zijn verpletterd." Straat Soenda en de baai van Napels wedijveren met elkaar in schoonheid. Ook in verschrikkingen streven zij elkaar naar de kroon. Is niet eene aardbeving nog vreeselijker dan eene vulkanische uitbarsting?
Men moet mikken een weinig boven de opening van het oor, waar de beenderen hard zijn en gemakkelijk doordringbaar. Waarom had ik daar niet aan gedacht! En toen ondanks alles de vermoeienis mij de oogleden sloot, zwoer ik mijzelven, eer ik mij aan den slaap overgaf, dat ik Uma niet wilde verlaten eer ik revanche had genomen.
«Nog heb ik niet gezondigd!» zei de prins, «en ik zal het ook niet doen!» En hierop boog hij de takken ter zijde: daar sliep zij reeds, schoon, zooals slechts een fee in den tuin van het Paradijs wezen kan. Zij glimlachte in den droom, hij boog zich over haar heen en zag tusschen haar oogleden tranen beven. «Weent ge over mij?» fluisterde hij. «Ween niet, gij bekoorlijke vrouw!
Het hardst te verduren evenwel hebben het de oogen; bijna niemand komt aan het einde der reis, zonder dat de pijnlijke oogleden hem op onaangename wijze aan dit ongerief herinneren.
Passepartout, met de oogleden en wenkbrauwen opgetrokken, de armen slap langs het lijf en het lichaam in elkander gezonken, was het uitgedrukte beeld der stomme verbazing. "Een reis om de wereld," mompelde hij. "In tachtig dagen," antwoordde de heer Fogg. "Wij hebben dus geen oogenblik te verliezen." "Maar de koffers?" zeide Passepartout, zijn hoofd schuddende. "Geen koffers, slechts een reiszak.
"En zoudt ge er zelf voor naar Birmingham willen reizen?" "Zeker, als ge het wenscht." "En uw praktijk?" "Ik neem die van mijn buurman waar, als hij op reis is; hij is dus ook altijd bereid de mijne waar te nemen." "Beter kon het niet treffen," zeide Holmes, in zijn stoel achterover leunende en mij van onder zijn halfgesloten oogleden scherp aanziende.
Zijn vriendelijke oogen rusten daarbij als vanzelf op een vrouwenportret in crayon, dat tegenover hem in een zwarthouten lijst aan den wand hangt. Hij zucht onhoorbaar, en het is alsof zijn oogleden rood en de hoekjes vochtig worden, terwijl, hij achterover in den stoel leunend fluistert: "Arme vrouw, je bent te vroeg heengegaan.
Wat in haar overwonnen had, wist zij zelve niet, want het strijdvoeren werd hoe langer hoe flauwer, het strijdperk werd met een dichten zwarten sluier bedekt. Een vaste slaap had de oogleden van het meisje dichtgedrukt. Het begon reeds schemeravond te worden, toen Rosio, op een kloek paard gezeten, de Blankert verliet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek