Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juli 2025
"God weet, o mijn vader, of de Koningin Johanna haar niet alreeds in het graf gestoten heeft..... maar dan zijn mijn gebeden voor haar ziel!" Hij boog zijn hoofd diep bij dit gezegde, alsof hij de twee tranen die hem ontvielen verbergen wilde.
Wat kan ik er aan doen?" En dit alles was louter goddelijk. Eens zeide Marius tot Cosette: "Denk eens, dat ik eenigen tijd geloofd heb, dat ge Ursula heette." Daarover lachten zij een ganschen avond. Bij een ander gesprek ontvielen hem eens toevallig de woorden: "O, op zekeren dag had ik in het Luxembourg grooten lust een invalide den hals te breken."
Alzoo wij nu, bleek en bevend, elkander bezagen, kwam een helle klokslag onze ooren treffen; wij sprongen op van schrik; de erwten ontvielen de hand van dien, welke ze werpen moest, en vermeerderden onzen angst door het gerucht, dat zij in het vallen maakten. Gelukkiglijk hadden wij een geheel pak daarvan vóór ons staan.
Ik maakte het op uit eenige woorden, die hem ontvielen. "Het is zeker," zeide ik hem, "dat wij niet op ons uitgangspunt terug gekomen zijn; maar als wij den oever langs varen, komen wij stellig weder bij Gräubenhaven terug." "Als dat zoo is," antwoordde mijn oom, "is het noodeloos om dit onderzoek voort te zetten en het beste is naar het vlot terug te keeren. Maar vergist gij u niet, Axel?"
Het geheele gezelschap ging op weg. Verdere bijzonderheden omtrent het gevecht ontvielen den man die weggeloopen was. De anderen, behalve Cossar die voorop ging, verdrongen zich om hem. "Waar zijn ze nou?" "Misschien al weer in hun holen. Ik smeerde 'n 'm. Ze renden op ons in om bij hun holen te kommen." "Wat bedoel je? Waren jelui dan achter ze gekomen?"
De ruwe, opvliegende knaap was zacht en gedwee geworden; zijn taal was die van een fatsoenlijk mensch, en al ontvielen hem nu en dan nog enkele uitdrukkingen, die aan zijn vroeger beroep of stand herinnerden, toch zou niemand aan hem gezegd hebben, dat hij voor nog geen jaar geleden als kermisklant in een tent meereisde.
De Kerels staarden van den toren in stommen angst op dit ijselijk tooneel, en menigeen ontvielen tranen van medelijden. Burchard Knap gromde met schorre stem en bulderde vermaledijdingen maar hij was bleek en scheen te beven. Een wapenbode trad vooruit naar den burg en riep uit al zijne macht tot de Kerels: "Ziedaar 's konings en 's graven gerechtigheid!
Hij scheen eer een zinneloos dan een redelijk mens: onstuimig waren zijn bewegingen, onbekende woorden ontvielen zijn mond en hij vergat zich zo ver dat hij zijn lippen op de hand van Machteld dorst plaatsen. Alsof hij, door deze eerste plichtschennis, stouter ware geworden, verlengde hij zijn zoen en liet de hand der Jonkvrouw niet los dan op het ogenblik dat hij de huisdeur hoorde opendoen.
Zoo diep ontvielen en ontzonken we aan onzen eersten luister. In donkeren schemer nemen we nog zekere zwevende gestalte waar, maar als het Goddelijk licht in al den glans zijner heiligheid en gerechtigheid over ons opgaat, dan zien we niets meer, en heeft dit licht geen ontsluitende, maar toesluitende werking. Dan voleindt juist dat licht onze volkomene zelfverblinding.
Onder het eten was mijn oom bijna vroolijk; er ontvielen hem eenige geleerde kwinkslagen, die nooit zeer gevaarlijk zijn. Toen het nagerecht was afgeloopen, gaf hij mij een wenk om hem in zijn studeervertrek te volgen. Ik gehoorzaamde. Hij ging aan het eene einde van zijne werktafel zitten en ik aan het andere.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek