Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 november 2025
Haar naam ontroert hem sterk, hij maakt haar 't hof en dicht op haar: »Isot ma drue, Isot ma mie en vus ma mort, en vus ma vie"; hij denkt aan zijn eigen Isolde, maar zij denkt aan hem; »die arme vrouw" meent dat zij bemind wordt, wat Gotfried zeer gevoelvol schildert en veroorlooft zichzelf al meer en meer toenaderingen, en Tristan is eerst op haar gesteld omdat zij nieuw voedsel aan zijn weemoed geeft, maar ten slotte vindt hij troost en vergetelheid bij haar.
Hier is de ouderliefde, hoe ontroert ons nog de scène waarin Julie's vader, een edelman van den ouden stempel, na zijn dochter in drift barsch en ruw behandeld te hebben, haar met zwijgende liefkoozingen om vergiffenis vraagt. Hier is de kinderliefde, de zachte overgave van Julie aan haar oude ouders, haar drang zichzelven te verzaken, opdat de avond van hun leven helder en vredig zij.
De oude heer zag er bijna even bedroefd uit als Oliver toen de sleutel in het slot knarste. Met een zucht keek hij naar het boek, dat de onschuldige oorzaak van al dat tumult was geweest. »Er is iets in het gezicht van dien jongen,« zei de oude heer in zichzelf, terwijl hij zachtjes op en neer liep en peinzend met het boek tegen zijn kin klopte, »iets dat me treft en ontroert.
In de telkens veranderende omstandigheden, in de andere verhoudingen, waarin de menschen in de geschiedenis tot elkaar komen, veranderen hun gedachten, woorden en daden. Die, door een groot dichter voorgesteld, doen ons ontroeren. Het is niet de platte algemeenheid, het algemeen menschelijke in zijn eeuwigheid, dat ons ontroert, maar het gewijzigde, het speciale, het bijzonder menschelijke.
Wat is 't toch dat het harte Ontroert bij den klank eener stem, Nooit te voren vernomen, die lang Ons naruischt als een requiem? Wat is 't toch dat de ziele In jubel vervoering doet opgaan, Ontstuimig ons het harte doet slaan? Wanneer een zeker oogenpaar, Vriendelijk in het onze staart, Warm een hand de onze drukt? Weet gij het, blauwe zee, Die golft van kust tot kust?
Wat heimwee naar den Eenige, die wegging, zal dan sluipen om hun ziel! Die gedachte ontroert hen dan ook ontzettend. En Jezus merkt die onrust, die hun gemoed vervult, en roept het hun daarom zoo vrede-ademend toe: »Uw hart, mijn jongeren! worde niet ontroerd. Gij gelooft in God, gelooft ook in Mij!...« Wat was, wat beduidde dat? Ook in Hem gelooven! Maar deden ze dat dan niet?
»Verschoon mij, juffrouw! om de waarheid te zeggen ik had het eigenlijk niet tegen u; alleen het gezegde, waarvan gij u toevallig hebt bediend, trof mij en bracht mij op eene gedachtenreeks, die mij verder voerde dan ik in dezen oogenblik had moeten gaan; wat mijne »drift" betreft, het is waar dat ik het nog niet zoo ver heb gebracht in zelfbeheersching als ik wenschte, maar toch wee hem, die zich nooit kan laten vervoeren door verontwaardiging over onrecht dat er geschiedt; wee hem, die nooit door den gloed der geestdrift wordt ontvlamd; wee den flauwhartige, die zich aan niets ergert; wee den lauwen van geest, wien niets ontroert noch ontrust dan 't geen hem persoonlijk treft!
De Vorst knielt neder, vol van eerbied en ontzag; Maar 't ratelt om hem heen van bliksemslag op slag; Zijns vaders oog ontroert. Hy ziet zijn handen vallen, Zijn aanzicht afgekeerd; en, nieuwe donders knallen, Wanneer een nachtzwerm van gevogelt' door de lucht Zich opheft en die glans omnevelt met zijn vlucht.
Scherp wordt, om iets te noemen, Aristide's egoïsme ontleed, doch de laatste maal dat men hem ziet, het is wanneer Célestin hem vindt, in slaap gevallen bij een kaars, en ontroert over zijn argelooze jeugd, zooals hij daar slapend ligt, en stilletjes weer weggaat. Deze en dergelijke dingen vind ik zelf, nu op een afstand van meer dan vijf jaren, het beste in "Een Huis vol Menschen."
Ontvang dan, o zalige schim, ontvang in den schoot der Godheid het droef en laatst vaarwel eeniger vrienden van het Vlaamsche vaderland, dat gij hebt verheerlijkt. Aan uwe ziel zij de eeuwige rust, aan uwe werken de eeuwige roem! Mijn weldoener, mijn vriend! gelooft gij dat woorden mijne zielsaandoening kunnen vertalen! Neen, een onuitdrukbaar gevoel ontroert mij.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek