isot

Bijgewerkt: 4 mei 2025

Haar naam ontroert hem sterk, hij maakt haar 't hof en dicht op haar: »Isot ma drue, Isot ma mie en vus ma mort, en vus ma vie"; hij denkt aan zijn eigen Isolde, maar zij denkt aan hem; »die arme vrouw" meent dat zij bemind wordt, wat Gotfried zeer gevoelvol schildert en veroorlooft zichzelf al meer en meer toenaderingen, en Tristan is eerst op haar gesteld omdat zij nieuw voedsel aan zijn weemoed geeft, maar ten slotte vindt hij troost en vergetelheid bij haar.

Valdemar Vedel - De Ridderromantiek der Franse en Duitse Middeleeuwen