Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
Noah, jij gaat de winkel sluiten; pas op als je nog één woord zegt, eer je baas thuis komt en als hij thuiskomt, zeg dan dat meneer Bumble morgenochtend na 't ontbijt een doodkist voor een oude vrouw in 't Huis wil gezonden hebben. Hoor je? Zoenen!« riep Mr. Bumble, met zijn handen in de hoogte. »De zonde en slechtheid van de lagere klassen in deze gemeente is verschrikkelijk.
»Wat vertellen?« vroeg Noah slaperig, terwijl hij zich schurkte. »Dat van Nancy,« zei Fagin en greep Sikes bij de vuist als wilde hij hem verhinderen, zijn huis te verlaten eer hij genoeg gehoord had. »Je bent haar gevolgd?« »Ja.« »Naar London Bridge?« »Ja.« »Waar zij met twee menschen samenkwam?« »Ja.«
Fagin en de jonge Jood, die hen binnen had gelaten, waagden het nauwelijks te fluisteren. Hun woorden door stomme gebaren aanvullend, wezen zij Noah het glasruitje en beduidden hem naar boven te klimmen en de vrouw in het kamertje ernaast op te nemen. »Is dat de vrouw?« vroeg hij en de woorden klonken bijna niet luider dan een ademtocht. Fagin knikte ja.
»Geen één buitenman en ik geloof niet, dat hij u aan zou nemen, zelfs op mijn aanbeveling, als hij niet juist gebrek had aan helpers,« hernam Fagin. »Moet ik dokken?« vroeg Noah met de hand in zijn broekzak. »Anders zal het moeilijk gaan,« antwoordde Fagin beslist. »Twintig pond, nou 't is 'n heel stuk geld!«
»Gekke vent!« zei Charlotte en barstte in een hartelijken lach uit, waarmee Noah instemde; daarna keken zij beiden minachtend naar Oliver Twist, die rillend op de kist zat in het koudste hoekje van de kamer en zich te goed deed aan de overgeschoten brokken, met opzet voor hem bij elkaar gezocht. Noah was wel door de liefdadigheid opgevoed, maar geen weesjongen uit het armhuis.
Daar geen dezer plagerijen de gewenschte uitwerking had, Oliver aan het schreien te brengen, spande Noah zich in om nog grappiger te zijn, en met dat doel deed hij wat vele domkoppen met veel grooter naam dan Noah dezer dagen nog wel doen als zij geestig willen zijn: hij werd persoonlijk. »Weesjongen,« zei Noah, »hoe is 't met je moeder?« »Zij is dood,« antwoordde Oliver, »zeg niets van haar!«
»Vanavond gaat zij er op uit,« zeide Fagin, »en met het rechte doel, dat weet ik wel zeker; zij is den heelen dag alleen geweest en de man, waar zij zoo bang voor is, komt niet voor het aanbreken van den dag thuis. Kom mee. Gauw.« Zonder een woord te zeggen, sprong Noah op, want de Jood verkeerde in zulke hevige opgewondenheid, dat hij er door werd aangestoken.
»We hebben in Londen zooveel stof niet,« antwoordde Fagin en wees van Noah's schoenen naar die van Charlotte en toen naar de twee pakken. »U bent 'n snuggere kerel,« zei Noah. »Ha! ha! heb je 't gehoord Charlotte?« »Ja, mijn waarde heer, in de stad moet je uitgeslapen zijn,« antwoordde de Jood en liet zijn stem tot vertrouwelijk gefluister dalen; »dat is de waarheid.«
Met deze vermaningen duwde hij de krassende deur met zijn schouder open en ging, gevolgd door zijn gezellin, de herberg binnen. Er stond niemand bij het buffet als een jonge Jood, die, met zijn ellebogen op de toonbank, een vuile courant stond te lezen. Hij keek Noah strak aan en Noah keek hem strak aan.
»Ik heb niet gestolen,« stamelde Noah; hij stak zijn beenen niet meer rechtuit als een onafhankelijk heer, maar verstopte ze zoo goed mogelijk onder zijn stoel; »zij heeft 't allemaal gedaan; je hebt 't nou nog, Charlotte, dat weet je.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek