Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Nelly gaf een gil van schrik, zijne moeder sprak geen woord; dat was het ongeluk, waarvan zij een voorgevoel had gehad zij drukte alleen zijne hand vast in de hare, als konde zij hem daardoor onttrekken aan een woesten, naren droom.
Weder vloog een donker rood over hare wangen. In het nevenvertrek was het eerst stil; de deur stond half open; Army lag geknield bij het bed zijner moeder, en nu klonk het: "Mijn lief moedertje, dacht gij dat ik doen zou als de jonker van Streitwitz? Neen, neen, ik heb u immers nog en Nelly."
Nelly, die altijd haar broeder zwijgend gehoorzaamde, hem altijd gelijk gaf, wat hij ook sprak of deed; die gewoon was den geringsten wensch in zijne oogen te lezen; Nelly was jegens haar cousine zoo onverschillig, nam zoo weinig notitie van hare omgeving, dat het bijna lomp moest heeten.
Maar dáár dáár ja, dat was zijn stap in de gang; "Nelly," riep de jonge barones met half gesmoorde stem, en het jonge meisje vloog op en naar de deur, die geopend werd een man trad binnen. "Army!" jubelde de zuster. "Army!" klonk het ook van de lippen der moeder, "Army, zijt gij het?" "Ja, mama," antwoordde hij met doffe stem, als dwong hij zich met moeite om kalm te schijnen.
"Ik heb er niets tegen, mijn kind, en wensch van ganscher harte, dat grootmama zich niet bedriegt; maar wij moeten niet vergeten, dat de Derenbergs in Koningsbergen evenveel recht op de erfenis hebben als wij; de dochter van den overste Derenberg van het zestiende regiment heeft hetzelfde recht als gij en Nelly."
"O ja! dat weet ik nog van vroeger," sprak tante, wie eensklaps het bloed naar de wangen vloog; zij zag hare vijandin doordringend aan. "Ik ga een eind met uw mede, Nelly," riep Liesje, als uit een droom ontwakende, en volgde haar vriendin, terwijl Sanna, als aan den grond genageld, staan bleef. "Wat bedoelt gij toch?" vroeg zij, en zag tante met een blik aan, vol onverzoenlijken haat.
Zij waren het park genaderd, en betraden zwijgend de donkere linden-allée op eens voelde Liesje haar arm zacht drukken en bleef Nelly staan. "Wacht even, Liesje," sprak zij, "was dat Blanka's stem niet?" Een poos bleef alles stil, toen naderden schreden, en een zachte heldere stem zeide: "Army, mijn lieve Army!" Hoe verleidelijk klonk dat!
Opdat die grillige vrouw dáár zoo weinig mogelijk het drukkende der armoede zou gevoelen, en al was het ook maar gedeeltelijk, zóó zou kunnen leven als vroeger; zij zond elken avond Sanna met thee en koudvleesch naar boven terwijl Nelly en zij zich met een eenvoudige boterham tevreden stelden.
Eindelijk tegen één uur kwam de meid binnen, om Nelly te roepen: 't was etenstijd. "O wee, al één uur!" riep Hilda, "en wij eten om twaalf en... 't is waar ook: mijne peettante zou komen eten." Toen gauw, gauw afscheid genomen en vlug naar huis. Maar die mooie winkels onderweg, dat was een last. Daar moest je toch nog wel even voor stilstaan.
Ik zou er immers dood mee verlegen worden!" "Het zijn volstrekt geen onbeschaafde menschen," riep Nelly uit; "dat kan slechts grootmama u gezegd hebben, die nu eenmaal de lompenmolenaars-familie volstrekt niet lijden mag." "Lompenmolenaars! Daar hebben wij het!" lachte de jonge officier. "Laat ieder in zijn eigen stand blijven! Ook gij, Nelly, zult dáár niet altijd kunnen blijven verkeeren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek