Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 november 2025
Hij stampte met zijn stok op den grond op dien avond, toen Mordtmann naar buiten kwam met dat geheele hartstochtelijke tooneel in zijn gezicht geschreven, zóó, dat de professor 't in één seconde gelezen had, hij stampte met zijn stok op den grond, maar hij voelde op hetzelfde oogenblik, dat dit de laatste keer was dat hij het zoo kon doen.
Maar naarmate hij wat tot rust kwam, betrapte hij er zich telkens op, dat hij aan den professor dacht. Dat was toch eigenlijk een zonderling gezicht, dat hij gezet had. Het begon Mordtmann onrustig te maken. Hij begon er over te denken hoe ontzettend onvoorzichtig ze gehandeld hadden.
Maar nu zal niemand ik dank u nog eens voor uwe hulp, Mijnheer Mordtmann nu zal niemand me meer overbluffen met groote woorden. Als Carsten Ephor is, dat weet ik wel, dat het Ephoraat niets anders is dan een schakel in den ketting van administratief gedoe, dat ons allen smoort en steeds dommer maakt." "Zacht wat, zacht wat, lieve Mevrouw!" begon de rector weer.
Maar vóór Kahr of een van de anderen partij konden trekken van deze overwinning, vroeg een droge, heldere stem: "Pardon ... heeft ooit een van de heeren een levenden Ephor gezien?" Aller oogen wendden zich naar Michal Mordtmann, die korrekt en innemend bij de étagère stond; maar toen Mevrouw Wenche en hij elkaar aanzagen, barstte zij uit in haar gewoon vroolijk lachen.
De professor stootte met zijn stok op de steenen en het kwam Mordtmann voor, alsof hij iets zeggen wilde, maar zich bedwong. Het scheen hem ook toe, dat het gezicht van den professor een zonderlinge uitdrukking had, toen hij vluchtig opzag en groette. Maar hij was al te veel vervuld van wat er met Mevrouw Wenche gebeurd was.
Michal Mordtmann wierp zijn sigaar weg, dronk een glas grog en ging in de kamer van Mevrouw Lövdahl. De koffie was rondgediend en 't dienstmeisje was aan het afnemen. Om Mevrouw Wenche heen stonden eenige heeren, die niet rookten of toevallig met haar waren blijven praten. 't Waren meest ambtenaars en enkele van de huisvrienden, die zich in dit gemengd gezelschap niet erg thuis voelden.
En 't ergste van alles is, dat hij er bijna op neerziet, als men iets verstandigs weet van de wereld zooals die is." "Ja Mevrouw," sprak Mordtmann, "uw zoon leeft in de wetenschappelijke wereld. Hij schrijdt voort naar den hoogen Parnassus der groote geesten! Ik ken dat. Ik heb zelf den omweg over den Parnassus gemaakt." "Wat meent u daarmeê, watte?" vroeg Aalbom. "O, dat kan ik u wel uitleggen!
Ze ging weer terug in de slaapkamer, maar in de deur sloeg ze de handen in elkaar en riep vol vreugd: "O Goddank! nu ben je zeker veel beter, lieve Marius! Je lacht zoo tevreden!" "Mensa rotunda," antwoordde kleine Marius en stierf. Michal Mordtmann had zich aangewend even bij Mevrouw Wenche binnen te loopen als hij om twaalf uur uit de fabriek kwam.
Maar later is 't me zoo gegaan, dat ik deze fabriek steeds liever gekregen heb; en als die nu te lijden zal hebben van slechte tijden, wil ik er mijn ouden rug gaarne onder zetten: maar Heeren die rug is oud. Ik kan niet als Mijnheer Mordtmann in drie stappen van de fabriek naar de stad komen..." "Natuurlijk! men zou den president een assistent moeten geven "
't Was een toast, die uitstekend geweest zou zijn in Bergen; mevrouw Wenche lachte ook een paar keer, maar zij stond bijna alleen: deze vroegere schipper en oude haringkakers gedeeltelijk Haugianen waren in het geheel niet geschikt voor dit soort van humor en zagen elkaar aan. Michal Mordtmann kwam in een kregele stemming van tafel; hij voelde, dat hij grond verloren had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek