Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 november 2025
Kahr, "wij hebben nu veel schoone en gevleugelde woorden gehoord en het zal zeker wel niet baten een kleine, praktische vraag te doen, te meer omdat het praktische juist niet aan de orde schijnt te zijn..." "Kom, niet zoo scherp, heer jurist! Kom u maar met uw praktische vraag; als ik Mijnheer Mordtmann aan mijn kant heb, ben ik nergens bang voor." "Nu dan, kort en goed.
Dit was dus de taak van Michal Mordtmann en hij toonde al dadelijk, dat hij er voor bekwaam was. Hij had het stijve Engelsche over zich, dat hem iets solieds, iets betrouwbaars gaf, en maakt, dat velen lust kregen hun geld in deze onderneming te steken, hoewel ze er geen zier van begrepen. Professor Lövdahl was zeer voorzichtig met zijn geld.
"Heb je pas den jongen Mordtmann hierover gesproken?" "Ja, hij maakte hier van morgen een visite. En toen vertelde hij me, dat 't hem niet mogelijk was aandeelen te plaatsen, omdat jij niet wou voorgaan." "O! nu gaat me een licht op! en toen was Mijnheer Mordtmann zoo uitgeslapen slim......" "Bah, Carsten! Jij denkt altijd, dat alle menschen zoo berekenend zijn als jij zelf bent.
Na veertien dagen telegrafeerde Michal Mordtmann aan zijn vader, dat er voor 96,000 rijksdaalders aan aandeelen genomen was. De jonge Mordtmann straalde van geluk, hij was blij met het vooruitzicht aan 't hoofd te komen van zoo'n prachtige zaak en er niet weinig trotsch op, dat hij zoo fijn gespeeld had.
Nu eens staarde ze voor zich uit en sprak weinig; dan weer was ze zoo redenrijk, dat het bijna pijnlijk werd. Mordtmann was er van overtuigd, dat hij de oorzaak van al haar gemoedsbeweging was en ze was juist in dezen tijd zoo mooi, zoo bekoorlijk, dat de anders zoo voorzichtige man zijn zelfbeheersching begon te verliezen.
Op deze woorden volgde een pauze. Consul With verheugde zich over de gelukkige wending, die de zaak nam, en keek glimlachend Professor Lövdahl aan; maar de bankdirecteur Christensen wreef zijn groote neus en verborg met de vingers zijn oogen, terwijl hij wantrouwend en van ter zijde naar Mordtmann zag.
"Uw man is zeker over 't algemeen meer in touw, dan hij eigenlijk wezen moest." "Meer in touw?" "Ik bedoel, als men een vrouw heeft als u Mevrouw Wenche! de man, die zoo gelukkig is, heeft, dunkt me de verplichting..." "Nu, nu! Mr. Mordtmann! U weet het correct!" "En u is het juist, die niet hebben wilt, dat ik correct ben, Mevrouw." "Ja, maar nu wil ik het, op dat ééne punt begrijpt u?"
't Diner was niet geanimeerd geweest; er waren enkel heeren en gedeeltelijk een soort van heeren, die anders niet bij de Lövdahls aan huis kwamen, maar wier kennismaking voor den jongen Mordtmann van belang kon wezen. De professor was levendig en beminnelijk geweest, zooals altijd.
Had ze niet nu al jaren lang den onderdirecteur Abel om zich heen zien smachten; en hij had haar wezenlijk in 't minst niet gehinderd. Mordtmann was nu wel heel anders dan Abel, maar toch, zij was waarlijk niet bang, noch voor wat ze zelf deed, noch voor wat anderen er van zeiden. Ook tegenover haar man vond zij er geen bezwaar in; hij had nooit een zweem van jalouzie getoond.
Zij was te oud, meende ze, voor die alles overweldigende liefde, die verleidelijk is als een zaligheid en dwingend als een plicht. Zij wist al te veel van het leven om zich door eenige illusie te laten verblinden en was te rechtschapen en te plichtmatig om niet de rechten van anderen te erkennen. Zij hield veel van Mordtmann.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek